ولسوالی های بهسود میدان وردک که مشهور به بهسودین می باشد در طرف غرب ولایت و مرکزی ترین مناطق افغانستان به شمار می رود که مردمش هنوز هم از داشتن ابتدایی ترین امکانات زندگی محروم هستند.
به گزارش خبر گزاری آوا، هرچند ولایت میدان وردک تقریباً درچهل کیلو متری پایتخت قرار دارد، اما بهسود علاوه برصعب العبور بودن راه های مواصلاتی و نا همواری جغرافیایی فاصله ی زیادی با مرکز دارد.
معلم اصغر سر معلم مکتب آبشیروم ولسوالی حصه دوم بهسود در مصاحبه با آوا، حقیقت های تلخی را آشکار کرده و می گوید: به دلیل بی توجهی حکومت علاوه بر اینکه زندگی روز مره مردم به صورت عموم سخت می گذرد، اکثر مکاتب این مناطق تعمیر ندارد ومعلم مسلکی نیز وجود ندارد.
به گفته او اکثر آموزگاران ملاهای مساجد و حسینیه ها هستند که طبق سنت های دیرینه ی این مناطق، تنها در فصل زمستان آن هم بدون در نظر داشت استندردهای آموزشی اطفال را جمع می کردند و آنچه را خود میدانستند به آنان تحمیل می کردند.
به گفته حاجی اصغر دانش آموزان مکاتب در ولسوالی های بهسود از حد اقل امکانات آموزشی بهره مند نیستند، هرچند هر ازگاهی کمک های مقطعی از طرف یونسف و سایر موسسات خارجی صورت می گرفت، اما طی دو سال اخیر این کمها نیز کم شده است.
به گفته او کمبود کتاب درسی یکی از مشکلاتی عمده است که طی هجده سال هنوز هم حل نشده است.
مردم ولسوالی های بهسود زراعت پیشه هستند و محصولات شان نیز جو، گندم و تا اندازه هم کچالو است و در فصل بهار دهقانان به زمین های کمی که در میان سنگلاخ ها در اختیار دارند مصروف کشاورزی هستند و در فصل زمستان از محصولات خود بهره می گیرند.
به دلیل سرد سیر بودن ولسوالی های بهسود درخت میوه در این مناطق ثمر نمی دهد، لذا مردم از سالها به این طرف با حد اقل از محصولات زراعتی می سازند و زندگی می کنند.
سردار حسین 80 ساله می گوید ما به همین زندگی راضی هستیم، اما نمی گذارند، زیرا با رسیدن فصل بهار سیلی از مردم خانه بدوش به نام کوچی در این مناطق سرازیر می شوند و آرامش را از مردم گرفته و تمام محصولاتش را نیز با احشام خود با خاک یکسان می کند.
سردارحسین که در قریه دور افتاده ی زندگی می کند می گوید که ما فقط در زمان انتخابات نامی از حکومت را شنیدیم و یک عده افراد کمیشن کار آمدند و رای ما را گرفتند و به یکی از عده های خود نیز عمل نکردند.
مردم مناطق مرکزی در کنار اینکه از اکثر خدمات دولتی محروم هستند و به سختی زندگی خود را سپری می کنند، آمدن کوچی ها در فصل بهار مانند کابوسی می ماند که خواب را از چشم آنان سلب می کند.
هرچند طی 18 سال برای اسکان کوچی ها و رها ساختن مردم مناطق مرکزی از شر آنان تصامیم زیاد گرفته شد، اما متاسفانه هنوز جامه عمل نپوشیده و گویا سران حکومت ها به ویژه رییس جهمور غنی برخلاف گفته های خود می خواهد این مردم را همچنان در زندان جغرافیای نگاه کند.
هرچند ولایات افغانستان به درجه یک، دو و سه تقسیم شده است، اما به نظر می رسد که ولایت میدان وردک به خصوص مناطق مرکزی و اخصاً ولسوالی های بهسود نه تنها که به درجه شامل نیست بل گویا از نقشه نیز خارج است.
در این خصوص خواستیم دیدگاه های مسولین حکومتی و وزارتهای مربوطه را نیز داشته باشیم اما با تلاش های زیاد موفق به این کار نشدیم.
به گزارش خبر گزاری آوا، هرچند ولایت میدان وردک تقریباً درچهل کیلو متری پایتخت قرار دارد، اما بهسود علاوه برصعب العبور بودن راه های مواصلاتی و نا همواری جغرافیایی فاصله ی زیادی با مرکز دارد.
معلم اصغر سر معلم مکتب آبشیروم ولسوالی حصه دوم بهسود در مصاحبه با آوا، حقیقت های تلخی را آشکار کرده و می گوید: به دلیل بی توجهی حکومت علاوه بر اینکه زندگی روز مره مردم به صورت عموم سخت می گذرد، اکثر مکاتب این مناطق تعمیر ندارد ومعلم مسلکی نیز وجود ندارد.
به گفته او اکثر آموزگاران ملاهای مساجد و حسینیه ها هستند که طبق سنت های دیرینه ی این مناطق، تنها در فصل زمستان آن هم بدون در نظر داشت استندردهای آموزشی اطفال را جمع می کردند و آنچه را خود میدانستند به آنان تحمیل می کردند.
به گفته حاجی اصغر دانش آموزان مکاتب در ولسوالی های بهسود از حد اقل امکانات آموزشی بهره مند نیستند، هرچند هر ازگاهی کمک های مقطعی از طرف یونسف و سایر موسسات خارجی صورت می گرفت، اما طی دو سال اخیر این کمها نیز کم شده است.
به گفته او کمبود کتاب درسی یکی از مشکلاتی عمده است که طی هجده سال هنوز هم حل نشده است.
مردم ولسوالی های بهسود زراعت پیشه هستند و محصولات شان نیز جو، گندم و تا اندازه هم کچالو است و در فصل بهار دهقانان به زمین های کمی که در میان سنگلاخ ها در اختیار دارند مصروف کشاورزی هستند و در فصل زمستان از محصولات خود بهره می گیرند.
به دلیل سرد سیر بودن ولسوالی های بهسود درخت میوه در این مناطق ثمر نمی دهد، لذا مردم از سالها به این طرف با حد اقل از محصولات زراعتی می سازند و زندگی می کنند.
سردار حسین 80 ساله می گوید ما به همین زندگی راضی هستیم، اما نمی گذارند، زیرا با رسیدن فصل بهار سیلی از مردم خانه بدوش به نام کوچی در این مناطق سرازیر می شوند و آرامش را از مردم گرفته و تمام محصولاتش را نیز با احشام خود با خاک یکسان می کند.
سردارحسین که در قریه دور افتاده ی زندگی می کند می گوید که ما فقط در زمان انتخابات نامی از حکومت را شنیدیم و یک عده افراد کمیشن کار آمدند و رای ما را گرفتند و به یکی از عده های خود نیز عمل نکردند.
مردم مناطق مرکزی در کنار اینکه از اکثر خدمات دولتی محروم هستند و به سختی زندگی خود را سپری می کنند، آمدن کوچی ها در فصل بهار مانند کابوسی می ماند که خواب را از چشم آنان سلب می کند.
هرچند طی 18 سال برای اسکان کوچی ها و رها ساختن مردم مناطق مرکزی از شر آنان تصامیم زیاد گرفته شد، اما متاسفانه هنوز جامه عمل نپوشیده و گویا سران حکومت ها به ویژه رییس جهمور غنی برخلاف گفته های خود می خواهد این مردم را همچنان در زندان جغرافیای نگاه کند.
هرچند ولایات افغانستان به درجه یک، دو و سه تقسیم شده است، اما به نظر می رسد که ولایت میدان وردک به خصوص مناطق مرکزی و اخصاً ولسوالی های بهسود نه تنها که به درجه شامل نیست بل گویا از نقشه نیز خارج است.
در این خصوص خواستیم دیدگاه های مسولین حکومتی و وزارتهای مربوطه را نیز داشته باشیم اما با تلاش های زیاد موفق به این کار نشدیم.
