دیوانه به کاخ برمی‌گردد؟

 

او در نخستین سخنرانی خود در نشست حزب جمهوریخواه در ایالت نیوهمپشایر امریکا گفت: تحت حکومت بایدن، ملت ما از سوی نهاد حاکمیتی خودخواه، رادیکال و فاسد در حال نابودی است.

 

او همچنین افزوده که «ما کارمان را آغاز می ‌کنیم. من از نیوهمپشایر به ‌عنوان نامزد ریاست جمهوری کار خود را آغاز می‌ کنم.»

 

او تأکید کرده که «من جدی ‌تر از گذشته و اکنون بیش از همیشه متعهد هستم.»

 

این در حالی است که از همین اکنون نه تنها جامعه امریکا؛ بلکه حتی خود حزب جمهوریخواه به دلیل اراده جاه طلبانه ترامپ برای شرکت در انتخابات، دچار یک دوقطبی عمیق شده است. 

 

ترامپیست های تندرو برای بازگشت رهبر هنجارشکن شان به قدرت، تقلا می کنند و در جانب مقابل، لیبرال های میانه رو، نگران پیامدهای ورود مجدد دیوانه به کاخ اند.

 

این دوگانگی حتی مرزهای ملی امریکا را نیز درنوردیده و به مساله ای جهانی تبدیل شده است؛ زیرا ترامپ موجب شکل گیری یک مکتب یا ایدئولوژی سیاسی موسوم به «ترامپیسم» شد. راست گرایان افراطی، ملی گرایان، ضد مهاجرت ها، آنگلوساکسون ها، نئونازی ها، فاشیست های مدرن، اسلام ستیزان، یهودی ها و طرفداران آتشین تئوری های توطئه از پیروان مکتب ترامپیسم محسوب می شوند.

 

آنها تصور می کنند که جهان شان توسط دیگران غصب و اشغال شده است؛ بنابراین باید «عظمت را دوباره به آن بازگردانند».

 

جنبش های ملی گرای افراطی، از رویکرد ترامپ برای اعتبارزدایی از روندهای دموکراتیک، الهام و الگو می گیرند. آنها معتقد اند که احزاب حاکم به نام دموکراسی، سرنوشت مردم را در اختیار گرفته اند و اجازه نمی دهند که عناصر میهن پرست خارج از چارچوب احزاب سنتی، به رأس هرم قدرت، صعود کنند؛ بنابراین، زیر سؤال بردن نتایج انتخابات، یکی از مهم ترین ابزارهایی است که آنان به کار می گیرند.

 

در این میان، حمله به ساختمان کنگره که در غرب نماد دموکراسی محسوب می شود، درست در همان روزی که در امریکای دوره ترامپ رخ داد و اتاق فرماندهی این عملیات در اتاق بیضی کاخ سفید قرار داشت، امسال در برازیل هم تکرار شد؛ زیرا ژائیر بولسونارو؛ رییس جمهوری بازنده، نتیجه انتخابات را قبول نداشت!

 

از او به عنوان «ترامپ برازیل» یاد می شود؛ کسی که درست مانند ترامپ به اتخاذ تصمیم های دیوانه وار و اعمال بی پروای سیاست های جنون آمیز، شهرت دارد.

 

البته ترامپ، نمونه های مشابه زیاد دارد. از آن جمله می توان به بوریس جانسون؛ نخست وزیر پیشین انگلیس، مارین لو پن؛ رهبر ملی گرای جبهه ملی فرانسه، رودریگو دوترته؛ رییس جمهوری پیشین فیلیپین و... اشاره کرد. 

 

به دلیل همین تاثیرات گسترده است که از ظهور ایدئولوژی ترامپیسم و تشکیل یک جریان جهان خطرناک از ملی گرایی رادیکال، سخن گفته می شود که مستقیما از رفتارهای غیرعادی رییس جمهوری دیوانه پیشین امریکا تاثیر پذیرفته است.

 

او مخالف اتحادیه های سنتی مانند اتحادیه اروپا، ناتو و حتی سازمان ملل متحد است به همین دلیل از چندین سازمان بین المللی و پیمان های جمعی خارج شد. او تصور می کند که امریکا بیهوده سرمایه هایش را صرف بقای این سازمان های فرسوده می کند و مسئول تغذیه و تامین بروکراسی گسترده ای است که این سازمان ها پدید آورده اند. ترامپ از برگزیت حمایت کرد، قدرت های اروپایی را به پرداخت سهم بیشتر برای تامین هزینه های نظامی ناتو تحت فشار گذاشت، با اروپا وارد جنگ تجاری شد، برای مهار مهاجرت، در امتداد مرز با مکسیکو دیوار کشید و از جنبش های بدنام در داخل امریکا قویا حمایت می کرد.

 

این رویکردهای عوام گرایانه برای بسیاری از مردم امریکا و بخش های وسیعی از مردم در اروپا، مقبولیت و محبوبیت دارد؛ زیرا شجاعانه، جنجالی و هنجارشکنانه به نظر می رسد. بسیاری از مردم به خاطر ایجاد تغییر در نظام های ثابت، هیجان زده می شوند. آنها کمتر به عواقب این امر، اهمیت می دهند و ترامپ با هنجارشکنی های دیوانه وارش به سادگی می تواند روی موج احساسات توده سوار شود و سیاست های پوپولیستی اش را بر قدرت حمایت اکثریت سوار کند و به پیش ببرد.

 

او به یک معنا یک سوپرمن به سبک فیلم های ژانر وحشت هالیوود است که گویی ماموریت دارد تا جهان را به سمت آشفتگی های هولناک، درگیری های مرگبار و قطب بندی های عظیم هدایت کند و نظم و ثبات چند ده ساله را مختل سازد.