امپریالیزم امریکایی- غربی با شتاب عجیبی به پیش می رود. این گردباد وحشی و سهمگین توانسته بسیاری از دولتهای جهان و منطقه را فریب داده و با خود همراه کند؛ به گونه ای که بسیاری از دولتهای منطقه، در حکم جاده صاف کن برای قدرتهای استعماری امپریالیستی در آمده اند و تقریباً همه ی دار و ندار خویش و کشورهای شان را در اختیار نگرش غیرانسانی امپریالیزم قرار داده اند.
دولتهای موجود در خاور میانه و کل منطقه، با توهم تاسفباری وارد معامله با قدرتهای استعماری امپریالیستی شده اند و فکر می کنند سعادت دنیا و عقبای دولت و ملت و کشورهای شان در پیوستن به امپریالیزم و نگرش تک قطبی گرایانه امریکایی- غربی نهفته است.
بر خلاف تصور سران و حاکمان منطقه، امریکا و غرب، ماهیتاً نشان داده اند که صلاح و سعادت سران منطقه و دولت و ملت و کشورهای آنان ابداً برای شان اهمیتی نداشته و آنها فقط به دلیل منافع استعماری شان است که سنگ صلح و ثبات در منطقه را به سینه می زنند و یا در آن حضور دارند.
یکی از توهماتی که دامنگیر سران دولتهای منطقه ای شده و موجب شده تا آنها حساب شان را از ملت و کشورهای خویش جدا کنند، آن است که این جماعت بی خبر از خبث طینت استعمار امپریالیستی، می پندارند که استعمار کاری به کار آنان ندارد و آنها فقط دشمن ملتها و کشورها و سرمایه های خدادادی شان است.
اما چنانچه همه می دانیم این فقط یک پندار و توهم است و استعمار به خصوص استعمار امپریالیستی امریکایی- غربی، با کسی از سران دولتهای منطقه، رابطه قومی و پسر خالگی ندارد و اگر هم داشت، تا زمانی از آنها استفاده می کرد و می کند که برای شان سود و ثمری داشته باشند و به محض سپری شدن تاریخ مصرف آنان، چونان سوخته های آخر سگرت، دور انداخته می شوند!.
تاریخ کشورها و دولتها شاهد بسیاری از سر سپردگان به استعمار شرقی و غربی بوده اند که پس از انقضای تاریخ مصرف آنان، همگی یا کشته شده اند و یا به برهوتهایی تبعید شده اند که هر روز آرزوی مرگ کرده و اما مرگ هم به سراغ آنان نیامده است و همچنان در خواری و نکبت گذرانده اند تا دست مرگ گریبان آنها را دریده و سیه روی دنیا و آخرت شده اند.
امروزه برخی از دولتهای منطقه با تمام وجود در خدمت استعمار امریکایی- غربی قرار گرفته و با جان و دل برای هیولای بی رحم امپریالیزم خدمت می کنند؛ و البته با این توهم که نور چشمی نظام تک قطبی جهان خواهند شد و همواره بر تختهای عافیت و قدرت تکیه خواهند زد!.
به گونه مشخص دولتهایی چون عربستان، قطر، ترکیه، پاکستان و در کل، بسیاری از دولتهای عرب منطقه، امروزه حکم جاده صاف کن نظام امپریالیستی امریکایی- غربی را پیدا کرده اند و هر کدام با اشاره اربابان امریکایی- غربی خویش، دم تکان می دهند و علیه منافع ملت و کشورهای شان عمل می کنند.
یکی از خبطهای عمده ای که سران برخی از دولتهای منطقه دچار آن شده اند این است که همسویی با دولتهای موجود در منطقه را رها کرده و دست همکاری و دوستی به سمت و سوی قدرتهای استعماری و امپریالیستی امریکایی- غربی دراز کرده اند.
حالانکه هر فرد عاقل و خردمندی ولو سر سوزنی شعور و خرد سیاسی داشته باشد، به وضوح و آشکارا می داند که صلاح و فلاح و سعادت و رفاه و پیشرفت و هر چه بگوئیم از خیر و برکت و امثال آن، همه حکم می کند که کشورهای منطقه و دولتهای آن، فقط و فقط یک راه رسیدن به ثبات و صلح و رفاه دایمی در منطقه و به تبعه آن در کشورهای شان دارند و آن نیست جز بریدن همه جانبه از استعمار امریکایی و غربی و پیوستن صادقانه به همدیگر و به اصطلاح پشت و پناه یکدیگر قرار گرفتن و در برابر امپریالیزم از همدیگر دفاع کردن.
هر گاه سران دولتهای منطقه توانستند یک چنین جبهه متحدی در برابر بیگانگان و اجانب بوجود بیاورند و همگی در حکم دولی واحد و مللی متحد شدند؛ آنگاه استعمار امریکایی و غربی نیز حساب کار خویش را می کنند و ابداً به خود شان اجازه اشغال کشوری در خاور میانه و غیر آن را نخواهند داد؛ چرا که می دانند در صورت تجاوز، با مشتی گره کرده از دولتها و ملتهای متحد و قوی، مواجه خواهند شد.
اگر چه دولتهای مخالف تک قطبی شدن جهان فرصتهای زیادی را از دست داده اند و اینکه و با همکاری دول خاین منطقه، امپریالیزم امریکایی- غربی در دهلیز خانه مشترک آنها جا خوش کرده و هر دم و لحظه نیز پیشتر و پیشتر می خزد و خانه ای را پس از خانه دیگر، اشغال و ویران می کند؛ اما با همه ی اینها باز هم فرصت است و اگر دولتهای مستقل و مخالف تک قطبی شدن جهان بواقع و صادقانه نگران استقلال و آزادگی خویش و ملتها و کشورهای شان هستند، به امپریالیزم و استعمار امریکایی- غربی بیشتر از این فرجه و فرصت ندهند تا با فتح یکی پس از دیگری کشورهای منطقه، پرچم تک قطبی شدن جهان و نظام سخیف و غیرانسانی سرمایه داری را در جای جای دنیا به اهتزاز در آورند و هر یک از کشورهای منطقه را به افغانستان و سوریه و عراق و یمن، تبدیل کنند.
دولتهای موجود در خاور میانه و کل منطقه، با توهم تاسفباری وارد معامله با قدرتهای استعماری امپریالیستی شده اند و فکر می کنند سعادت دنیا و عقبای دولت و ملت و کشورهای شان در پیوستن به امپریالیزم و نگرش تک قطبی گرایانه امریکایی- غربی نهفته است.
بر خلاف تصور سران و حاکمان منطقه، امریکا و غرب، ماهیتاً نشان داده اند که صلاح و سعادت سران منطقه و دولت و ملت و کشورهای آنان ابداً برای شان اهمیتی نداشته و آنها فقط به دلیل منافع استعماری شان است که سنگ صلح و ثبات در منطقه را به سینه می زنند و یا در آن حضور دارند.
یکی از توهماتی که دامنگیر سران دولتهای منطقه ای شده و موجب شده تا آنها حساب شان را از ملت و کشورهای خویش جدا کنند، آن است که این جماعت بی خبر از خبث طینت استعمار امپریالیستی، می پندارند که استعمار کاری به کار آنان ندارد و آنها فقط دشمن ملتها و کشورها و سرمایه های خدادادی شان است.
اما چنانچه همه می دانیم این فقط یک پندار و توهم است و استعمار به خصوص استعمار امپریالیستی امریکایی- غربی، با کسی از سران دولتهای منطقه، رابطه قومی و پسر خالگی ندارد و اگر هم داشت، تا زمانی از آنها استفاده می کرد و می کند که برای شان سود و ثمری داشته باشند و به محض سپری شدن تاریخ مصرف آنان، چونان سوخته های آخر سگرت، دور انداخته می شوند!.
تاریخ کشورها و دولتها شاهد بسیاری از سر سپردگان به استعمار شرقی و غربی بوده اند که پس از انقضای تاریخ مصرف آنان، همگی یا کشته شده اند و یا به برهوتهایی تبعید شده اند که هر روز آرزوی مرگ کرده و اما مرگ هم به سراغ آنان نیامده است و همچنان در خواری و نکبت گذرانده اند تا دست مرگ گریبان آنها را دریده و سیه روی دنیا و آخرت شده اند.
امروزه برخی از دولتهای منطقه با تمام وجود در خدمت استعمار امریکایی- غربی قرار گرفته و با جان و دل برای هیولای بی رحم امپریالیزم خدمت می کنند؛ و البته با این توهم که نور چشمی نظام تک قطبی جهان خواهند شد و همواره بر تختهای عافیت و قدرت تکیه خواهند زد!.
به گونه مشخص دولتهایی چون عربستان، قطر، ترکیه، پاکستان و در کل، بسیاری از دولتهای عرب منطقه، امروزه حکم جاده صاف کن نظام امپریالیستی امریکایی- غربی را پیدا کرده اند و هر کدام با اشاره اربابان امریکایی- غربی خویش، دم تکان می دهند و علیه منافع ملت و کشورهای شان عمل می کنند.
یکی از خبطهای عمده ای که سران برخی از دولتهای منطقه دچار آن شده اند این است که همسویی با دولتهای موجود در منطقه را رها کرده و دست همکاری و دوستی به سمت و سوی قدرتهای استعماری و امپریالیستی امریکایی- غربی دراز کرده اند.
حالانکه هر فرد عاقل و خردمندی ولو سر سوزنی شعور و خرد سیاسی داشته باشد، به وضوح و آشکارا می داند که صلاح و فلاح و سعادت و رفاه و پیشرفت و هر چه بگوئیم از خیر و برکت و امثال آن، همه حکم می کند که کشورهای منطقه و دولتهای آن، فقط و فقط یک راه رسیدن به ثبات و صلح و رفاه دایمی در منطقه و به تبعه آن در کشورهای شان دارند و آن نیست جز بریدن همه جانبه از استعمار امریکایی و غربی و پیوستن صادقانه به همدیگر و به اصطلاح پشت و پناه یکدیگر قرار گرفتن و در برابر امپریالیزم از همدیگر دفاع کردن.
هر گاه سران دولتهای منطقه توانستند یک چنین جبهه متحدی در برابر بیگانگان و اجانب بوجود بیاورند و همگی در حکم دولی واحد و مللی متحد شدند؛ آنگاه استعمار امریکایی و غربی نیز حساب کار خویش را می کنند و ابداً به خود شان اجازه اشغال کشوری در خاور میانه و غیر آن را نخواهند داد؛ چرا که می دانند در صورت تجاوز، با مشتی گره کرده از دولتها و ملتهای متحد و قوی، مواجه خواهند شد.
اگر چه دولتهای مخالف تک قطبی شدن جهان فرصتهای زیادی را از دست داده اند و اینکه و با همکاری دول خاین منطقه، امپریالیزم امریکایی- غربی در دهلیز خانه مشترک آنها جا خوش کرده و هر دم و لحظه نیز پیشتر و پیشتر می خزد و خانه ای را پس از خانه دیگر، اشغال و ویران می کند؛ اما با همه ی اینها باز هم فرصت است و اگر دولتهای مستقل و مخالف تک قطبی شدن جهان بواقع و صادقانه نگران استقلال و آزادگی خویش و ملتها و کشورهای شان هستند، به امپریالیزم و استعمار امریکایی- غربی بیشتر از این فرجه و فرصت ندهند تا با فتح یکی پس از دیگری کشورهای منطقه، پرچم تک قطبی شدن جهان و نظام سخیف و غیرانسانی سرمایه داری را در جای جای دنیا به اهتزاز در آورند و هر یک از کشورهای منطقه را به افغانستان و سوریه و عراق و یمن، تبدیل کنند.
