حمله تروریستی بر مراسم رژه نیروهای مسلح ایران در اهواز، جان دست کم ۲۵ نفر از جمله شماری از کودکان و غیر نظامیان را گرفت و چند ده نفر دیگر را زخمی کرد.
یک گروه تروریستی عربی به نام «مقاومت ملی الاحواز» مسؤولیت ابتدایی این حمله را بر عهده گرفت و سپس گروه تکفیری داعش نیز با انتشار بیانیه ای، ادعای مشابهی را مطرح کرد. داعش اما در ادعایی مضحک، اعلام کرد که حسن روحانی؛ رییس جمهوری ایران نیز در جریان این رژه نظامی، حضور داشته؛ این در حالی بود که آقای روحانی در مراسم مشابهی در تهران، حاضر بود.
مقام های ایرانی می گویند که گروهک تروریستی عامل این حمله، از سوی دو کشور منطقه، حمایت شده و آموزش داده می شود.
با این حال، پرسش این است که آیا این حمله نشان می دهد که قدرت دفاعی و نظامی ایران در برابر تروریزم و رژيم هایی که از این حربه برای رسیدن به اهداف و مقاصد سیاسی و ایدئولوژیک خود بی رحمانه بهره می گیرند، مغلوب شده است؟
آیا با وجود برتری های آشکاری که ایرانی ها در نبرد با تروریزم تکفیری در کشورهایی مانند عراق و سوریه به دست آوردند و علیرغم مقاومت خیره کننده انقلابیون انصارالله در یمن، بنیان های قدرت مقاومت ایران در برابر تروریزم در داخل مرزها و محدوده سرزمینی آن کشور، روز به روز آسیب پذیرتر می شود؟
نخستین بار این گروه تروریستی داعش بود که با حمله به مجلس و مرقد بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی ایران، تلاش کرد، دامنه درگیری با ایران را به داخل قلمرو آن کشور بکشاند؛ همان چیزی که محمد بن سلمان؛ ولیعهد سعودی نیز وعده آن را داده بود.
پس از آن اما ایران طی چندین عملیات زنجیره ای و پیچیده، شبکه هایی از اقمار و ایادی داعش را متلاشی و منهدم کرد و ضریب آمادگی های خود برای دفاع از ثبات و پایداری امنیت ملی اش در قبال خطرات موجود در پیرامون این کشور در سراسر منطقه را بالا برد.
با این وجود، در حمله اهواز، یکبار دیگر تروریست ها موفق شدند، با انجام یک عملیلات، تلفاتی را بر مردم و نیروهای مسلح ایران، تحمیل کنند.
آیا این نشان دهنده آن است که تروریزم شکست خورده در خارج از مرزهای ایران، در حال احیای بنیادهای قدرت خود در داخل ایران است؟
این همان پرسشی است که حامیان اصلی تروریزم از کشورهای عربی متخاصم با ایران در منطقه خاور میانه تا قدرت های استعماری بین المللی، انتظار دارند پاسخ آن، مثبت باشد.
آنها انتظار دارند که با کشاندن دامنه درگیری ها به داخل مرزهای ایران، جمهوری اسلامی دیگر نتواند به عنوان یک قدرت بلامنازع در معادلات مهم مرتبط با امنیت منطقه ای، به ویژه در سرکوب و انهدام هسته های اصلی تروریزم تکفیری منتشر در سراسر کشورهای پیرامون خویش، ظهور و بروز پیدا کند.
در این تردیدی نیست که مناطق جنوبی و مرزهای شرقی ایران به دلیل هم مرز بودن با رژیم های متخاصم عرب و نیز پاکستان، به لحاظ امنیتی، آسیب پذیرتر هستند. گروه های شبه نظامی تروریستی و جدایی طلب زیادی در این مناطق فعال اند و تلاش می کنند با راه اندازی عملیات های پراکنده، فضای پایدار و ثابت امنیت ملی ایران را ملتهب و ناآرام سازند؛ اما آیا این به معنای آن است که ایران در حال تجربه یک فرایند تدافعی در قبال تروریزم است که در نهایت به تضعیف و شکست آن کشور در این جنگ، منتهی خواهد شد؟
پاسخ این پرسش، منفی است و برای آن، دو دلیل مهم وجود دارد: یکی اینکه تروریزم در برابر ایران، برخلاف آنچه در سوریه یا عراق و افغانستان، شاهد هستیم، از مراکز فرماندهی، پایگاه های عملیاتی و زمینه های اجتماعی و فرهنگی پایدار برخوردار نیست؛ بلکه اقدامات آن تنها به حملات موردی، پراکنده و دزدانه، محدود می شود. این چیزی است که امروزه در کشورهای قدرتمند غربی مانند فرانسه، بلژیک، انگلیس، امریکا و... با بالاترین توان اطلاعاتی و اشراف استخباراتی نیز رخ می دهد. بنابراین، تروریست ها هیچگاه این توان را پیدا نخواهند کرد که به تهدیدی پایدار و دایمی علیه امنیت ملی ایران، بدل شوند.
دلیل دوم هم این است که این نوع تهدیدها برای ایران، تازگی ندارد. جمهوری اسلامی، از زمان تولد خود تاکنون همواره با گروهک جدایی طلب و تروریستی مورد حمایت رژيم های منطقه و فرامنطقه، درگیر بوده است و علیرغم این درگیری، آنها هیچگاه نتوانسته اند فراتر از حملات پراکنده ای که هر چند سال یکبار ممکن است رخ دهد، اقدامی انجام دهند و در برابر، این قدرت دفاعی، عملیاتی و اطلاعاتی ایران بوده که روز به روز، توسعه و تعمیم پیدا کرده و گسترش یافته است.
یک گروه تروریستی عربی به نام «مقاومت ملی الاحواز» مسؤولیت ابتدایی این حمله را بر عهده گرفت و سپس گروه تکفیری داعش نیز با انتشار بیانیه ای، ادعای مشابهی را مطرح کرد. داعش اما در ادعایی مضحک، اعلام کرد که حسن روحانی؛ رییس جمهوری ایران نیز در جریان این رژه نظامی، حضور داشته؛ این در حالی بود که آقای روحانی در مراسم مشابهی در تهران، حاضر بود.
مقام های ایرانی می گویند که گروهک تروریستی عامل این حمله، از سوی دو کشور منطقه، حمایت شده و آموزش داده می شود.
با این حال، پرسش این است که آیا این حمله نشان می دهد که قدرت دفاعی و نظامی ایران در برابر تروریزم و رژيم هایی که از این حربه برای رسیدن به اهداف و مقاصد سیاسی و ایدئولوژیک خود بی رحمانه بهره می گیرند، مغلوب شده است؟
آیا با وجود برتری های آشکاری که ایرانی ها در نبرد با تروریزم تکفیری در کشورهایی مانند عراق و سوریه به دست آوردند و علیرغم مقاومت خیره کننده انقلابیون انصارالله در یمن، بنیان های قدرت مقاومت ایران در برابر تروریزم در داخل مرزها و محدوده سرزمینی آن کشور، روز به روز آسیب پذیرتر می شود؟
نخستین بار این گروه تروریستی داعش بود که با حمله به مجلس و مرقد بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی ایران، تلاش کرد، دامنه درگیری با ایران را به داخل قلمرو آن کشور بکشاند؛ همان چیزی که محمد بن سلمان؛ ولیعهد سعودی نیز وعده آن را داده بود.
پس از آن اما ایران طی چندین عملیات زنجیره ای و پیچیده، شبکه هایی از اقمار و ایادی داعش را متلاشی و منهدم کرد و ضریب آمادگی های خود برای دفاع از ثبات و پایداری امنیت ملی اش در قبال خطرات موجود در پیرامون این کشور در سراسر منطقه را بالا برد.
با این وجود، در حمله اهواز، یکبار دیگر تروریست ها موفق شدند، با انجام یک عملیلات، تلفاتی را بر مردم و نیروهای مسلح ایران، تحمیل کنند.
آیا این نشان دهنده آن است که تروریزم شکست خورده در خارج از مرزهای ایران، در حال احیای بنیادهای قدرت خود در داخل ایران است؟
این همان پرسشی است که حامیان اصلی تروریزم از کشورهای عربی متخاصم با ایران در منطقه خاور میانه تا قدرت های استعماری بین المللی، انتظار دارند پاسخ آن، مثبت باشد.
آنها انتظار دارند که با کشاندن دامنه درگیری ها به داخل مرزهای ایران، جمهوری اسلامی دیگر نتواند به عنوان یک قدرت بلامنازع در معادلات مهم مرتبط با امنیت منطقه ای، به ویژه در سرکوب و انهدام هسته های اصلی تروریزم تکفیری منتشر در سراسر کشورهای پیرامون خویش، ظهور و بروز پیدا کند.
در این تردیدی نیست که مناطق جنوبی و مرزهای شرقی ایران به دلیل هم مرز بودن با رژیم های متخاصم عرب و نیز پاکستان، به لحاظ امنیتی، آسیب پذیرتر هستند. گروه های شبه نظامی تروریستی و جدایی طلب زیادی در این مناطق فعال اند و تلاش می کنند با راه اندازی عملیات های پراکنده، فضای پایدار و ثابت امنیت ملی ایران را ملتهب و ناآرام سازند؛ اما آیا این به معنای آن است که ایران در حال تجربه یک فرایند تدافعی در قبال تروریزم است که در نهایت به تضعیف و شکست آن کشور در این جنگ، منتهی خواهد شد؟
پاسخ این پرسش، منفی است و برای آن، دو دلیل مهم وجود دارد: یکی اینکه تروریزم در برابر ایران، برخلاف آنچه در سوریه یا عراق و افغانستان، شاهد هستیم، از مراکز فرماندهی، پایگاه های عملیاتی و زمینه های اجتماعی و فرهنگی پایدار برخوردار نیست؛ بلکه اقدامات آن تنها به حملات موردی، پراکنده و دزدانه، محدود می شود. این چیزی است که امروزه در کشورهای قدرتمند غربی مانند فرانسه، بلژیک، انگلیس، امریکا و... با بالاترین توان اطلاعاتی و اشراف استخباراتی نیز رخ می دهد. بنابراین، تروریست ها هیچگاه این توان را پیدا نخواهند کرد که به تهدیدی پایدار و دایمی علیه امنیت ملی ایران، بدل شوند.
دلیل دوم هم این است که این نوع تهدیدها برای ایران، تازگی ندارد. جمهوری اسلامی، از زمان تولد خود تاکنون همواره با گروهک جدایی طلب و تروریستی مورد حمایت رژيم های منطقه و فرامنطقه، درگیر بوده است و علیرغم این درگیری، آنها هیچگاه نتوانسته اند فراتر از حملات پراکنده ای که هر چند سال یکبار ممکن است رخ دهد، اقدامی انجام دهند و در برابر، این قدرت دفاعی، عملیاتی و اطلاعاتی ایران بوده که روز به روز، توسعه و تعمیم پیدا کرده و گسترش یافته است.
