چهارمین انتخابات ریاست جمهوری، فردا برگزار می شود. مثل همیشه، شاید گروه بزرگی از رای دهندگان، هنوز درباره شرکت یا عدم شرکت در این روند، دچار تردید باشند. برنامه های نامزدها، امکان تقلب و دستبرد در آرای مردم، ناامنی های گسترده، تهدید دشمنان، فقدان نامزدی ایده آل و محبوب و دلخواه و دارای برنامه، و تجربیات تلخ و ناگوار روندهای انتخاباتی گذشته، از مسایلی است که به این تردید، دامن می زند.
این مطلب بر این پیشفرض بنا شده است که مردم نمی توانند با عدم شرکت در انتخابات، از مسؤولیتی که در قبال نظام، قانون اساسی، آینده کشور و مبارزه با سلطه قدرت های بیگانه و گروه های ضد مردمی و مزدور دارند، شانه خالی کنند.
سعی می کنیم نشان دهیم که عدم شرکت در انتخابات، تنها یک حق مدنی برای شهروندانی که تصور می کنند رأی شان اثری ندارد و نمی تواند منجر به تغییر وضعیت شود، نیست؛ بلکه یک بی مسؤولیتی محض است که در صورت شکست گزینه انتخابات، یکی از طرف های اصلی مسؤول و مقصر در بروز آن، مردم خواهند بود.
ممکن است بسیاری از مسایل مورد اشاره در بالا درست باشد و واقعا مانع از شمرده شدن رای مردم و تأثیر آن بر سرنوشت سیاسی کشور و برگزیدن رییس جمهور آینده شود؛ اما با این وجود، بازهم عدم شرکت در انتخابات، گزینه قابل توجیهی نیست و نمی تواند مورد قبول باشد.
تحریم انتخابات، تحریم نظام، تحریم جمهوریت، تحریم قانون اساسی، تحریم اصل حاکمیت مردم بر مردم و تحریم تعیین سرنوشت سیاسی کشور به دست مردم خواهد بود.
تحریم انتخابات همان چیزی است که طالبان می خواهند و بسیاری از قدرت های خارجی دور و نزدیک نیز از این گزینه حمایت می کنند. تحریم انتخابات، گزینه مطلوب سازمان های استخباراتی خارجی است که شبانه روز در کار تخریب و ویرانی افغانستان هستند.
تحریم انتخابات، تحریم خود مردم و محروم کردن آنها از حق رأی شان است.
از سوی دیگر، می توان در انتخابات شرکت کرد؛ اما به هیچ نامزدی رای نداد. می توان در انتخابات شرکت کرد و از میان همه نامزدهای بد و نامطلوب، نامزدی کمتر بد را برگزید. می توان در انتخابات شرکت کرد و تنها با شرکت خود در انتخابات به دست های پیدا و پنهانی که می خواهند این حق مهم و اساسی و سرنوشت ساز را از مردم بگیرند، آن را بی اعتبار سازند و بی اثر جلوه دهند، پیام داد که انتخابات غیر قابل جایگزین است و اگر مردم را از آن محروم کنیم، امکان تصمیم گیری درباره سرنوشت سیاسی شان را به قدرت های خارجی، گروه های مزدور و رژيم های حامی تروریزم و سازمان های استخباراتی بیگانه داده ایم.
در این شکی نیست که شماری از نامزدها به ویژه نامزد در رأس هرم قدرت، سعی می کنند خود را مساوی با جمهوریت نظام، تعریف کنند و به این ترتیب، رأی دادن به خود را رأی دادن به جمهوریت در برابر امارت، جلوه دهند؛ اما این امر، یک سوء استفاده وقیح بیش نیست؛ زیرا یکی از اصول جمهوری، آزادی مردم در انتخاب خویش است. یعنی اینگونه نیست که اگر آنها مثلا به اشرف غنی رای دادند از جمهوریت دفاع کرده اند و اگر به نامزدهای رقیب او رأی دادند، خلاف این قاعده عمل کرده و جمهوریت را تضعیف کرده اند.
از قضا یکی از تهدیدهای جدی علیه جمهوریت، خود اشرف غنی است؛ یعنی همان کسی که در برابر اصلاحات گسترده و بنیادین انتخاباتی، مقاومت کرد، قانون اساسی را تعدیل نکرد، قوانین انتخابات را چندین بار طبق میل و مراد خویش تغییر داد، انتخابات پارلمانی را از مسیر اصلی و دمواتیک اش منحرف کرد، سال ها مانع از برگزاری انتخابات پارلمانی شد، ولایت مهمی مانند غزنی را از حق انتخاب وکلایش محروم کرد و... بنابراین، مردم می توانند در انتخابات شرکت کنند؛ ولی به دشمنان جمهوری رأی ندهند. نفس شرکت در انتخابات، حمایت از جمهوریت است؛ حتی اگر این شرکت، منجر به انتخاب هیچیک از نامزدهای حاضر در رقابت های انتخاباتی نشود؛ پس در انتخابات شرکت کنیم؛ مشروط به این‌که جان مان در خطر نباشد و از امنیت انتخابات، اطمینان داشته باشیم.
این مطلب بر این پیشفرض بنا شده است که مردم نمی توانند با عدم شرکت در انتخابات، از مسؤولیتی که در قبال نظام، قانون اساسی، آینده کشور و مبارزه با سلطه قدرت های بیگانه و گروه های ضد مردمی و مزدور دارند، شانه خالی کنند.
سعی می کنیم نشان دهیم که عدم شرکت در انتخابات، تنها یک حق مدنی برای شهروندانی که تصور می کنند رأی شان اثری ندارد و نمی تواند منجر به تغییر وضعیت شود، نیست؛ بلکه یک بی مسؤولیتی محض است که در صورت شکست گزینه انتخابات، یکی از طرف های اصلی مسؤول و مقصر در بروز آن، مردم خواهند بود.
ممکن است بسیاری از مسایل مورد اشاره در بالا درست باشد و واقعا مانع از شمرده شدن رای مردم و تأثیر آن بر سرنوشت سیاسی کشور و برگزیدن رییس جمهور آینده شود؛ اما با این وجود، بازهم عدم شرکت در انتخابات، گزینه قابل توجیهی نیست و نمی تواند مورد قبول باشد.
تحریم انتخابات، تحریم نظام، تحریم جمهوریت، تحریم قانون اساسی، تحریم اصل حاکمیت مردم بر مردم و تحریم تعیین سرنوشت سیاسی کشور به دست مردم خواهد بود.
تحریم انتخابات همان چیزی است که طالبان می خواهند و بسیاری از قدرت های خارجی دور و نزدیک نیز از این گزینه حمایت می کنند. تحریم انتخابات، گزینه مطلوب سازمان های استخباراتی خارجی است که شبانه روز در کار تخریب و ویرانی افغانستان هستند.
تحریم انتخابات، تحریم خود مردم و محروم کردن آنها از حق رأی شان است.
از سوی دیگر، می توان در انتخابات شرکت کرد؛ اما به هیچ نامزدی رای نداد. می توان در انتخابات شرکت کرد و از میان همه نامزدهای بد و نامطلوب، نامزدی کمتر بد را برگزید. می توان در انتخابات شرکت کرد و تنها با شرکت خود در انتخابات به دست های پیدا و پنهانی که می خواهند این حق مهم و اساسی و سرنوشت ساز را از مردم بگیرند، آن را بی اعتبار سازند و بی اثر جلوه دهند، پیام داد که انتخابات غیر قابل جایگزین است و اگر مردم را از آن محروم کنیم، امکان تصمیم گیری درباره سرنوشت سیاسی شان را به قدرت های خارجی، گروه های مزدور و رژيم های حامی تروریزم و سازمان های استخباراتی بیگانه داده ایم.
در این شکی نیست که شماری از نامزدها به ویژه نامزد در رأس هرم قدرت، سعی می کنند خود را مساوی با جمهوریت نظام، تعریف کنند و به این ترتیب، رأی دادن به خود را رأی دادن به جمهوریت در برابر امارت، جلوه دهند؛ اما این امر، یک سوء استفاده وقیح بیش نیست؛ زیرا یکی از اصول جمهوری، آزادی مردم در انتخاب خویش است. یعنی اینگونه نیست که اگر آنها مثلا به اشرف غنی رای دادند از جمهوریت دفاع کرده اند و اگر به نامزدهای رقیب او رأی دادند، خلاف این قاعده عمل کرده و جمهوریت را تضعیف کرده اند.
از قضا یکی از تهدیدهای جدی علیه جمهوریت، خود اشرف غنی است؛ یعنی همان کسی که در برابر اصلاحات گسترده و بنیادین انتخاباتی، مقاومت کرد، قانون اساسی را تعدیل نکرد، قوانین انتخابات را چندین بار طبق میل و مراد خویش تغییر داد، انتخابات پارلمانی را از مسیر اصلی و دمواتیک اش منحرف کرد، سال ها مانع از برگزاری انتخابات پارلمانی شد، ولایت مهمی مانند غزنی را از حق انتخاب وکلایش محروم کرد و... بنابراین، مردم می توانند در انتخابات شرکت کنند؛ ولی به دشمنان جمهوری رأی ندهند. نفس شرکت در انتخابات، حمایت از جمهوریت است؛ حتی اگر این شرکت، منجر به انتخاب هیچیک از نامزدهای حاضر در رقابت های انتخاباتی نشود؛ پس در انتخابات شرکت کنیم؛ مشروط به این‌که جان مان در خطر نباشد و از امنیت انتخابات، اطمینان داشته باشیم.
