سخنگوی دفتر طالبان در دوحه در صفحه رسمی خود در توئیتر از دیدار معاون سیاسی گروه طالبان با محمدجواد ظریف؛ وزیر امور خارجه ایران خبر داده‌است.
سهیل شاهین؛ سخنگوی نمایندگی سیاسی طالبان در قطر، با انتشار توئیتی اعلام کرد محمدجواد ظریف؛ وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران با ملا عبدالغنی برادر و سایر اعضای دفتر سیاسی طالبان در تهران دیدار کرده‌است.
گفته می شود در این دیدار محمدجواد ظریف با تأکید بر ضرورت خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، بر آغاز مذاکرات بین‌الافغانی و تشکیل دولت فراگیر و همه‌شمول در افغانستان تأکید کرده‌است.
این دومین سفر رسمی اعضای دفتر سیاسی طالبان به تهران پس از توقف مذاکرات صلح میان این گروه و امریکا محسوب می شود؛ سفری که نشانگر درک درست طالبان از جایگاه قابل توجه جمهوری اسلامی ایران در معادلات صلح افغانستان و سایر تحولات منطقه است و از سوی دیگر، نشان می دهد که ایران نیز به دنبال دریافت راه های معقول و مشروع برای رسیدن به یک توافق صلح قابل اعمال و پایدار در افغانستان است.
با این حال، نکته مهم این است که ایران نمی خواهد به عنوان یک طرف منفعل، هرچه از سوی قدرت های بزرگ بر روند صلح افغانستان، دیکته و تحمیل شد را بپذیرد؛ زیرا این امر، نه تنها در تضاد با منافع مشروع ایران در افغانستان قرار دارد؛ بلکه افغانستان را نیز از دستیابی به یک صلح واقعی و مبتنی بر اراده مشروع مردم آن بازمی دارد.
ایران می خواهد مالکیت و مدیریت روند صلح افغانستان، در اختیار دولت و مردم آن باشد و سرنوشت این روند در نهایت در چارچوب یک روند بین الافغانی، رقم بخورد نه در پشت درهای بسته و از سوی قدرت های متجاوز فرامنطقه ای.
از تمهیدات قابل اطمینان برای تضمین بقا و پایداری هرگونه چشم انداز صلحی، خروج کامل نیروهای خارجی است؛ زیرا تا زمانی که این نیروها در افغانستان، حضور دارند، تولید و بازتولید ناامنی و جنگ نیز ادامه پیدا خواهد کرد. این در حالی است که نظامیان خارجی هم عملا هیچ سهم و نقشی در مبارزه با تروریزم و استقرار نظم و ثبات در افغانستان، بر عهده نمی گیرند. به این ترتیب، تروریزم و ضد تروریزم در یک چرخه باطل و تکراری، مدام همدیگر را توجیه خواهند کرد و بقای شان تضمین خواهد شد.
پیامد دوم حضور نظامیان خارجی در افغانستان، ادامه دخالت های پنهان و آشکار قدرت های بزرگ در امور صلح و سیاست و ثبات این کشور است. این همان چیزی است که در طول ۱۹ سال گذشته، پیوسته مانع دسترسی مردم افغانستان به حقوق اساسی و اولیه خویش و تعیین سرنوشت خود شده است.
بنابراین، تا زمانی که نیروهای خارجی، از کشور خارج نشده اند، حتی اگر توافقی برای صلح به دست آید نه همسو با منافع مردم خواهد بود و نه تضمینی برای اجرای کامل آن وجود خواهد داشت.
بربنیاد همین دلایل است که ایران، رویکردی متفاوت را در روند صلح افغانستان دنبال می کند؛ رویکردی که از یکسو بتواند مدیریت و مالکیت این روند را به مردم افغانستان واگذارد و از جانب دیگر، عوامل بازدارنده و موانع تخریب کننده در این مسیر را از میان بردارد و تضمین های لازم برای استقرار یک صلح پایدار، واقعی و فراگیر را فراهم آورد.
بر این اساس، انتظار می رود دومین سفر هیأت سیاسی طالبان به تهران و دیدار عبدالغنی برادر با محمدجواد ظریف؛ وزیر امور خارجه ایران، طالبان را به عنوان یکی از طرف های اصلی گفتگوهای صلح به همدلی و همنوایی بیشتر با رویکرد اصولی جمهوری اسلامی ایران در قبال صلح افغانستان، ترغیب کند و به این ترتیب، زمینه برای ایجاد صلحی واقعی و مورد نیاز مردم افغانستان، فراهم شود؛ اگرچه نمی توان انکار کرد که موانع داخلی و خارجی موجود در این مسیر، به اندازه ای فراوان است که انتظار نمی رود دست کم در کوتاه مدت، شاهد تحولی شگرف و بنیادین در عرصه صلح افغانستان برپایه آنچه مردم می خواهند، باشیم.
سهیل شاهین؛ سخنگوی نمایندگی سیاسی طالبان در قطر، با انتشار توئیتی اعلام کرد محمدجواد ظریف؛ وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران با ملا عبدالغنی برادر و سایر اعضای دفتر سیاسی طالبان در تهران دیدار کرده‌است.
گفته می شود در این دیدار محمدجواد ظریف با تأکید بر ضرورت خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، بر آغاز مذاکرات بین‌الافغانی و تشکیل دولت فراگیر و همه‌شمول در افغانستان تأکید کرده‌است.
این دومین سفر رسمی اعضای دفتر سیاسی طالبان به تهران پس از توقف مذاکرات صلح میان این گروه و امریکا محسوب می شود؛ سفری که نشانگر درک درست طالبان از جایگاه قابل توجه جمهوری اسلامی ایران در معادلات صلح افغانستان و سایر تحولات منطقه است و از سوی دیگر، نشان می دهد که ایران نیز به دنبال دریافت راه های معقول و مشروع برای رسیدن به یک توافق صلح قابل اعمال و پایدار در افغانستان است.
با این حال، نکته مهم این است که ایران نمی خواهد به عنوان یک طرف منفعل، هرچه از سوی قدرت های بزرگ بر روند صلح افغانستان، دیکته و تحمیل شد را بپذیرد؛ زیرا این امر، نه تنها در تضاد با منافع مشروع ایران در افغانستان قرار دارد؛ بلکه افغانستان را نیز از دستیابی به یک صلح واقعی و مبتنی بر اراده مشروع مردم آن بازمی دارد.
ایران می خواهد مالکیت و مدیریت روند صلح افغانستان، در اختیار دولت و مردم آن باشد و سرنوشت این روند در نهایت در چارچوب یک روند بین الافغانی، رقم بخورد نه در پشت درهای بسته و از سوی قدرت های متجاوز فرامنطقه ای.
از تمهیدات قابل اطمینان برای تضمین بقا و پایداری هرگونه چشم انداز صلحی، خروج کامل نیروهای خارجی است؛ زیرا تا زمانی که این نیروها در افغانستان، حضور دارند، تولید و بازتولید ناامنی و جنگ نیز ادامه پیدا خواهد کرد. این در حالی است که نظامیان خارجی هم عملا هیچ سهم و نقشی در مبارزه با تروریزم و استقرار نظم و ثبات در افغانستان، بر عهده نمی گیرند. به این ترتیب، تروریزم و ضد تروریزم در یک چرخه باطل و تکراری، مدام همدیگر را توجیه خواهند کرد و بقای شان تضمین خواهد شد.
پیامد دوم حضور نظامیان خارجی در افغانستان، ادامه دخالت های پنهان و آشکار قدرت های بزرگ در امور صلح و سیاست و ثبات این کشور است. این همان چیزی است که در طول ۱۹ سال گذشته، پیوسته مانع دسترسی مردم افغانستان به حقوق اساسی و اولیه خویش و تعیین سرنوشت خود شده است.
بنابراین، تا زمانی که نیروهای خارجی، از کشور خارج نشده اند، حتی اگر توافقی برای صلح به دست آید نه همسو با منافع مردم خواهد بود و نه تضمینی برای اجرای کامل آن وجود خواهد داشت.
بربنیاد همین دلایل است که ایران، رویکردی متفاوت را در روند صلح افغانستان دنبال می کند؛ رویکردی که از یکسو بتواند مدیریت و مالکیت این روند را به مردم افغانستان واگذارد و از جانب دیگر، عوامل بازدارنده و موانع تخریب کننده در این مسیر را از میان بردارد و تضمین های لازم برای استقرار یک صلح پایدار، واقعی و فراگیر را فراهم آورد.
بر این اساس، انتظار می رود دومین سفر هیأت سیاسی طالبان به تهران و دیدار عبدالغنی برادر با محمدجواد ظریف؛ وزیر امور خارجه ایران، طالبان را به عنوان یکی از طرف های اصلی گفتگوهای صلح به همدلی و همنوایی بیشتر با رویکرد اصولی جمهوری اسلامی ایران در قبال صلح افغانستان، ترغیب کند و به این ترتیب، زمینه برای ایجاد صلحی واقعی و مورد نیاز مردم افغانستان، فراهم شود؛ اگرچه نمی توان انکار کرد که موانع داخلی و خارجی موجود در این مسیر، به اندازه ای فراوان است که انتظار نمی رود دست کم در کوتاه مدت، شاهد تحولی شگرف و بنیادین در عرصه صلح افغانستان برپایه آنچه مردم می خواهند، باشیم.
