خبرگزاری صدای افغان (آوا) - نگاه روز: کارشناسان اما معتقد اند که این تنها نوک کوه یخ است. بحران تاکنون به طور کامل خود را نشان نداده است. جهان روز به روز بیشتر از پیش در معرض آسیب های ناشی از تغییرات آب و هوایی قرار می گیرد که عامل آن، انقلاب صنعتی، غول های اقتصادی و آلاینده های زیست محیطی ناشی از فعالیت های بشر است.
در این میان، بیشترین ضربه را کشورهایی مانند افغانستان می بینند که جز زراعت و زمین، هیچ ندارند
تاریخ انتشار :جمعه ۴ سنبله ۱۴۰۱ ساعت ۱۱:۳۸
کد مطلب : 257651
«امارت اسلامی» می‌گوید که سرازیر شدن سیل در اکثر ولایات کشور در یک ماه اخیر جان ۱۸۲ نفر را و ۲۵۰ نفر را زخمی کرده‌است.
ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی «امارت اسلامی» روز پنج‌شنبه، ۳ سنبله گفت که در این سیلاب‌ها حدود سه هزار و ۱۰۹ خانه به گونه قسمی و کلی تخریب شده‌است.
سخنگوی «امارت اسلامی» افزود که در این سیلاب‌ها همچنین خسارات سنگینی بر مردم وارد شده و صدها جریب زمین بر علاوه پل، پلچک و بندهای کوچک آبی، تخریب شده‌است.
از سوی دیگر، دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه در افغانستان (اوچا) گفته‌است که تنها از ۱۶ تا ۲۱ آگست ۶۳ نفر در پی جاری‌شدن سیل جان باخته و ۱۱۵ نفر دیگر زخمی شده‌اند.
اوچا افزوده‌است که در این سیلاب‌ها حدود سه هزار و ۳۹۸ منزل مسکونی نیز تخریب شده‌است.
اوچا گفته که آمار جان‌باختگان سیلاب در سال جاری نسبت به سال گذشته، ۷۵ درصد افزایش یافته‌است.
آمار اوچا درباره افزایش ۷۵ درصدی سیلاب های فصلی در افغانستان، تکان دهنده و هولناک است؛ زیرا این ارزیابی نشان می دهد که این رویداد، هرگز طبیعی نیست و نباید آن را تنها پیامد معمول بارش های سیل آسای موسمی دانست.
از سوی دیگر، فراگیری دامنه سیلاب های مرگبار و ویرانگر در سراسر کشور نیز این برداشت را تایید می کند. در سال جاری به ویژه در همین یک ماه اخیر، سیل حتی مناطقی را درنوردیده که پیش از این، کمتر شاهد بارندگی های موسمی و جاری شدن سیل بوده است. این نشان می دهد که فاجعه فراگیر شده است و عوارض و پیامدهای یک بحران بزرگ زیست محیطی به سرعت، مردم فقیر افغانستان را تحت تاثیر قرار داده است.
این رویدادها در حالی واقع می شود که افغانستان یک کشور غیرصنعتی است که بخش اعظم اقتصاد نابسامان آن بر منابع حاصل از محصولات کشاورزی، استوار است و در صورتی که فجایعی مانند سیل و سایر بلایای طبیعی، حاصلات کشاورزی را نابود کند، اقتصاد روستایی فلج می شود و میلیون ها نفر برای زنده مانده در زمستان با بحران رو به رو خواهند شد.
خبر بد اینکه این اتفاق همین اکنون رخ داده است؛ زیرا هزاران هکتار زمین کشاورزی در روستاهای کشور در نتیجه سیلاب های مدهش، نابود شده و کشاورزان فقیر دیگر نمی دانند که زمستان پیش رو را چگونه سپری کنند. آنها نه سرپناه دارند و نه نانی برای خوردن. مشکلات فوری تر دیگری مانند فقدان آب آشامیدنی صحی، مراکز درمانی و کمک های غذایی برای گذراندن شب و روز جاری هم به جای خود باقی است.
با این حال، این بحران تاکنون در سطح ملی، فراگیر نشده و همه اقشار جامعه را هدف قرار نداده است؛ بنابراین، ممکن است مواجهه با عوارض و پیامدهای آن در کوتاه مدت آسان تر باشد؛ زیرا کمک رسانی به یک جمعیت کوچک، ساده تر و کم هزینه تر از نجات یک کشور فاجعه زده چند میلیونی است.
کارشناسان اما معتقد اند که این تنها نوک کوه یخ است. بحران تاکنون به طور کامل خود را نشان نداده است. جهان روز به روز بیشتر از پیش در معرض آسیب های ناشی از تغییرات آب و هوایی قرار می گیرد که عامل آن، انقلاب صنعتی، غول های اقتصادی و آلاینده های زیست محیطی ناشی از فعالیت های بشر است.
در این میان، بیشترین ضربه را کشورهایی مانند افغانستان می بینند که جز زراعت و زمین، هیچ ندارند و وقتی سیل بیاید، همین تنها دارایی روستاییان فقیر هم نابود می شود و در نتیجه، فقر گسترش می یابد، تراکم جمعیت در شهرها افزایش می یابد و دولت در معرض فشار فزاینده ناشی از فقر و قحطی قرار می گیرد.
در این میان، درخواست کمک های فوری از سازمان های امدادرسان جهانی، یک راه حل زودبازده و کوتاه مدت است که می تواند برای رسیدگی به وضعیت فاجعه زدگان سیلاب های اخیر، مفید باشد؛ اما بدون شک، کمکی به حل بنیادین این بحران در بلندمدت نمی کند. پس لازم است دولتمردان در این باره تدابیر و تمهیدات اساسی تری بیاندیشند؛ در زمینه تامین منابع جایگزین، تقویت اقتصاد ملی، توسعه روستاها، گسترش صنایع و کارخانه‌جات تولیدی، جذب سرمایه‌گذاری خارجی، استفاده بهینه از نیروی کار جوان و ارزان برای رونق بخشیدن به اقتصاد بیمار کشور، عقد قراردادهای عظیم و سودآور با قدرت های صنعتی، کشورهای منطقه و...
وابستگی شدید و انحصاری به زراعت، آنهم در شرایطی که سیستم کشاورزی کشور همچنان ساده و سنتی باقی مانده، همواره آسیب زا است و در برابر بحران های پیشگفته، ضریب زیان‌پذیری روستاییان فقیر را افزایش می‌دهد.
ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی «امارت اسلامی» روز پنج‌شنبه، ۳ سنبله گفت که در این سیلاب‌ها حدود سه هزار و ۱۰۹ خانه به گونه قسمی و کلی تخریب شده‌است.
سخنگوی «امارت اسلامی» افزود که در این سیلاب‌ها همچنین خسارات سنگینی بر مردم وارد شده و صدها جریب زمین بر علاوه پل، پلچک و بندهای کوچک آبی، تخریب شده‌است.
از سوی دیگر، دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه در افغانستان (اوچا) گفته‌است که تنها از ۱۶ تا ۲۱ آگست ۶۳ نفر در پی جاری‌شدن سیل جان باخته و ۱۱۵ نفر دیگر زخمی شده‌اند.
اوچا افزوده‌است که در این سیلاب‌ها حدود سه هزار و ۳۹۸ منزل مسکونی نیز تخریب شده‌است.
اوچا گفته که آمار جان‌باختگان سیلاب در سال جاری نسبت به سال گذشته، ۷۵ درصد افزایش یافته‌است.
آمار اوچا درباره افزایش ۷۵ درصدی سیلاب های فصلی در افغانستان، تکان دهنده و هولناک است؛ زیرا این ارزیابی نشان می دهد که این رویداد، هرگز طبیعی نیست و نباید آن را تنها پیامد معمول بارش های سیل آسای موسمی دانست.
از سوی دیگر، فراگیری دامنه سیلاب های مرگبار و ویرانگر در سراسر کشور نیز این برداشت را تایید می کند. در سال جاری به ویژه در همین یک ماه اخیر، سیل حتی مناطقی را درنوردیده که پیش از این، کمتر شاهد بارندگی های موسمی و جاری شدن سیل بوده است. این نشان می دهد که فاجعه فراگیر شده است و عوارض و پیامدهای یک بحران بزرگ زیست محیطی به سرعت، مردم فقیر افغانستان را تحت تاثیر قرار داده است.
این رویدادها در حالی واقع می شود که افغانستان یک کشور غیرصنعتی است که بخش اعظم اقتصاد نابسامان آن بر منابع حاصل از محصولات کشاورزی، استوار است و در صورتی که فجایعی مانند سیل و سایر بلایای طبیعی، حاصلات کشاورزی را نابود کند، اقتصاد روستایی فلج می شود و میلیون ها نفر برای زنده مانده در زمستان با بحران رو به رو خواهند شد.
خبر بد اینکه این اتفاق همین اکنون رخ داده است؛ زیرا هزاران هکتار زمین کشاورزی در روستاهای کشور در نتیجه سیلاب های مدهش، نابود شده و کشاورزان فقیر دیگر نمی دانند که زمستان پیش رو را چگونه سپری کنند. آنها نه سرپناه دارند و نه نانی برای خوردن. مشکلات فوری تر دیگری مانند فقدان آب آشامیدنی صحی، مراکز درمانی و کمک های غذایی برای گذراندن شب و روز جاری هم به جای خود باقی است.
با این حال، این بحران تاکنون در سطح ملی، فراگیر نشده و همه اقشار جامعه را هدف قرار نداده است؛ بنابراین، ممکن است مواجهه با عوارض و پیامدهای آن در کوتاه مدت آسان تر باشد؛ زیرا کمک رسانی به یک جمعیت کوچک، ساده تر و کم هزینه تر از نجات یک کشور فاجعه زده چند میلیونی است.
کارشناسان اما معتقد اند که این تنها نوک کوه یخ است. بحران تاکنون به طور کامل خود را نشان نداده است. جهان روز به روز بیشتر از پیش در معرض آسیب های ناشی از تغییرات آب و هوایی قرار می گیرد که عامل آن، انقلاب صنعتی، غول های اقتصادی و آلاینده های زیست محیطی ناشی از فعالیت های بشر است.
در این میان، بیشترین ضربه را کشورهایی مانند افغانستان می بینند که جز زراعت و زمین، هیچ ندارند و وقتی سیل بیاید، همین تنها دارایی روستاییان فقیر هم نابود می شود و در نتیجه، فقر گسترش می یابد، تراکم جمعیت در شهرها افزایش می یابد و دولت در معرض فشار فزاینده ناشی از فقر و قحطی قرار می گیرد.
در این میان، درخواست کمک های فوری از سازمان های امدادرسان جهانی، یک راه حل زودبازده و کوتاه مدت است که می تواند برای رسیدگی به وضعیت فاجعه زدگان سیلاب های اخیر، مفید باشد؛ اما بدون شک، کمکی به حل بنیادین این بحران در بلندمدت نمی کند. پس لازم است دولتمردان در این باره تدابیر و تمهیدات اساسی تری بیاندیشند؛ در زمینه تامین منابع جایگزین، تقویت اقتصاد ملی، توسعه روستاها، گسترش صنایع و کارخانه‌جات تولیدی، جذب سرمایه‌گذاری خارجی، استفاده بهینه از نیروی کار جوان و ارزان برای رونق بخشیدن به اقتصاد بیمار کشور، عقد قراردادهای عظیم و سودآور با قدرت های صنعتی، کشورهای منطقه و...
وابستگی شدید و انحصاری به زراعت، آنهم در شرایطی که سیستم کشاورزی کشور همچنان ساده و سنتی باقی مانده، همواره آسیب زا است و در برابر بحران های پیشگفته، ضریب زیان‌پذیری روستاییان فقیر را افزایش می‌دهد.
avapress.com/vdcdk50xfyt0k96.2a2y.html
تگ ها
