خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: اگرچه در پی خروج نیروهای اشغالگر، سرنگونی دولت دست نشانده و به قدرت رسیدن دوباره «امارت اسلامی» آمار مرگ و میر خبرنگاران در نتیجه درگیری های مسلحانه، ترورهای هدفمند و قتل های مرموز در کشور به شدت کاهش یافته است و این می تواند یک پیشرفت قابل توجه به حساب بیاید؛ اما علیرغم این رویداد، خبرنگاری در افغانستان، همچنان یک وظیفه پرچالش، مأموریتی مرگبار و رسالتی سهمگین به حساب می آید که نیازمند مراقبت، مصونیت، مسئولیت پذیری و ایمنی بیشتر است.
سازمان گزارشگران بدون مرز با نشر گزارش سالانه خود، افغانستان را پس از عراق و سوریه، خطرناک ترین کشور برای خبرنگاران اعلام کرده‌است.
این سازمان، روز جمعه 9 جدی با نشر گزارشی گفته که افغانستان پس از عراق و سوریه، خطرناک‌ترین کشور برای خبرنگاران است. بربنیاد گزارش این سازمان، در طول ۲۰ سال گذشته 1668 خبرنگار و از سال 2000 میلادی تاکنون 1787 خبرنگار در سراسر جهان در ارتباط با کارشان کشته شده‌اند.
با این حال، میانگین سالانه خبرنگاران کشته شده در جهان به 80 نفر می‌رسد. در این گزارش آمده است که عراق و سوریه بیشترین رقم یعنی یک سوم خبرنگاران قربانی را به خود اختصاص داده‌است. براساس آمار گزارشگران بدون مرز، در ۲۰ سال گذشته 578 خبرنگار تنها در این دو کشور کشته شده‌اند.
افغانستان، یمن، فلسطین و سومالیا نیز به ترتیب در جایگاه های دوم و سوم کشورهای خطرناک برای خبرنگاران فهرست شده‌اند.
این آمار، ناامیدکننده است و یکبار دیگر پرده از وضعیت دشوار خبرنگاران و کار سنگین خبرنگاری در کشورهای پرخطر و مرگبار به ویژه افغانستان برمی دارد.
اگرچه در پی خروج نیروهای اشغالگر، سرنگونی دولت دست نشانده و به قدرت رسیدن دوباره «امارت اسلامی» آمار مرگ و میر خبرنگاران در نتیجه درگیری های مسلحانه، ترورهای هدفمند و قتل های مرموز در کشور به شدت کاهش یافته است و این می تواند یک پیشرفت قابل توجه به حساب بیاید؛ اما علیرغم این رویداد، خبرنگاری در افغانستان، همچنان یک وظیفه پرچالش، مأموریتی مرگبار و رسالتی سهمگین به حساب می آید که نیازمند مراقبت، مصونیت، مسئولیت پذیری و ایمنی بیشتر است.
نکته مهم دیگر که می تواند به تسهیل کار خبرنگاری در افغانستان کمک کند، قانونمند کردن کار رسانه ای و تعریف شفاف از گستره صلاحیت ها و دایره محدودیت ها و وظایف خبرنگاران و رسانه ها است؛ چیزی که در حال حاضر وجود ندارد و همین امر نیز موجب سردرگمی و بعضا آسیب به کار خبرنگاری در کشور شده است.
انتظار می رود که «امارت اسلامی» به عنوان دولت مستقر، قوانین، نهادهای اختصاصی و مراجع قانونی لازم را برای رسیدگی به امور خبرنگاران و سامان دادن به کار رسانه ها ایجاد یا بازفعال کند تا به این ترتیب، هم خبرنگاران و اهالی رسانه با وظایف، مسئولیت ها و صلاحیت های شان آشنا شوند و هم نهادها و مراجع نظارت کننده، رسیدگی کننده و مسئول تامین امنیت و مصونیت اهالی رسانه، مشخص باشد.
نکته دیگر، بازتعریف مفهوم آزادی بیان در افغانستان پساسقوط است. این مفهوم در گذشته به شیوه ای موسع و لجام گسیخته یک امتیاز نامحدود را در اختیار رسانه های ارزش ستیز قرار می داد و فرهنگ، سنت و باورهای دینی مردم را هدف می گرفت.
پس از تسلط امارت اسلامی، آزادی بیان به مفهوم لیبرالی آن، محدود شد و این امر، شاید برخی رسانه ها و طیفی وسیع از خبرنگاران و اهالی رسانه را تحت تاثیر قرار داده باشد؛ اما برای بومی سازی مفهوم آزادی باید ضوابط و بسترهای قانونی و فرهنگی آن به وجود بیاید و تمام رسانه ها و خبرنگاران از این نظر توجیه شوند که نظام کنونی، متعهد به حفاظت از ارزش های اسلامی، صیانت از فرهنگ و سنت های ملی و پاسداری از میراث ارزشمند فرهنگی کشور می باشد و آزادی بیان نیز در شعاع این موارد، تعریف و اعمال می شود.
این امر، به سادگی امکان پذیر نیست؛ بلکه همان گونه که در بالا هم اشاره شد، نیازمند ایجاد یا بازفعال کردن نهادهای تخصصی، وضع قوانین شفاف و مشخص و تعریف رابطه ضابطه مند رسانه ها با بخش های ویژه دولت است؛ بخش هایی که کارشان سامان دادن به امور فرهنگی و رسانه ای کشور باشد و به خبرنگاران و رسانه ها نگاه امنیتی نداشته باشند.
با اینهمه، بربنیاد گزارش تازه سازمان خبرنگاران بدون مرز، افغانستان همچنان بخشی از جغرافیای جهان ناامن خبرنگاران است و تا رسیدن به یک وضعیت ایده آل، ایجاد نهادهای مسئول و مشخص در حوزه فرهنگ و رسانه و سازمان دهی یک نظم قانونی شفاف و مسئولانه، راه درازی در پیش است و تا آن زمان، رسانه ها و خبرنگاران باید هزینه های بیشتری را متحمل شوند.
این سازمان، روز جمعه 9 جدی با نشر گزارشی گفته که افغانستان پس از عراق و سوریه، خطرناک‌ترین کشور برای خبرنگاران است. بربنیاد گزارش این سازمان، در طول ۲۰ سال گذشته 1668 خبرنگار و از سال 2000 میلادی تاکنون 1787 خبرنگار در سراسر جهان در ارتباط با کارشان کشته شده‌اند.
با این حال، میانگین سالانه خبرنگاران کشته شده در جهان به 80 نفر می‌رسد. در این گزارش آمده است که عراق و سوریه بیشترین رقم یعنی یک سوم خبرنگاران قربانی را به خود اختصاص داده‌است. براساس آمار گزارشگران بدون مرز، در ۲۰ سال گذشته 578 خبرنگار تنها در این دو کشور کشته شده‌اند.
افغانستان، یمن، فلسطین و سومالیا نیز به ترتیب در جایگاه های دوم و سوم کشورهای خطرناک برای خبرنگاران فهرست شده‌اند.
این آمار، ناامیدکننده است و یکبار دیگر پرده از وضعیت دشوار خبرنگاران و کار سنگین خبرنگاری در کشورهای پرخطر و مرگبار به ویژه افغانستان برمی دارد.
اگرچه در پی خروج نیروهای اشغالگر، سرنگونی دولت دست نشانده و به قدرت رسیدن دوباره «امارت اسلامی» آمار مرگ و میر خبرنگاران در نتیجه درگیری های مسلحانه، ترورهای هدفمند و قتل های مرموز در کشور به شدت کاهش یافته است و این می تواند یک پیشرفت قابل توجه به حساب بیاید؛ اما علیرغم این رویداد، خبرنگاری در افغانستان، همچنان یک وظیفه پرچالش، مأموریتی مرگبار و رسالتی سهمگین به حساب می آید که نیازمند مراقبت، مصونیت، مسئولیت پذیری و ایمنی بیشتر است.
نکته مهم دیگر که می تواند به تسهیل کار خبرنگاری در افغانستان کمک کند، قانونمند کردن کار رسانه ای و تعریف شفاف از گستره صلاحیت ها و دایره محدودیت ها و وظایف خبرنگاران و رسانه ها است؛ چیزی که در حال حاضر وجود ندارد و همین امر نیز موجب سردرگمی و بعضا آسیب به کار خبرنگاری در کشور شده است.
انتظار می رود که «امارت اسلامی» به عنوان دولت مستقر، قوانین، نهادهای اختصاصی و مراجع قانونی لازم را برای رسیدگی به امور خبرنگاران و سامان دادن به کار رسانه ها ایجاد یا بازفعال کند تا به این ترتیب، هم خبرنگاران و اهالی رسانه با وظایف، مسئولیت ها و صلاحیت های شان آشنا شوند و هم نهادها و مراجع نظارت کننده، رسیدگی کننده و مسئول تامین امنیت و مصونیت اهالی رسانه، مشخص باشد.
نکته دیگر، بازتعریف مفهوم آزادی بیان در افغانستان پساسقوط است. این مفهوم در گذشته به شیوه ای موسع و لجام گسیخته یک امتیاز نامحدود را در اختیار رسانه های ارزش ستیز قرار می داد و فرهنگ، سنت و باورهای دینی مردم را هدف می گرفت.
پس از تسلط امارت اسلامی، آزادی بیان به مفهوم لیبرالی آن، محدود شد و این امر، شاید برخی رسانه ها و طیفی وسیع از خبرنگاران و اهالی رسانه را تحت تاثیر قرار داده باشد؛ اما برای بومی سازی مفهوم آزادی باید ضوابط و بسترهای قانونی و فرهنگی آن به وجود بیاید و تمام رسانه ها و خبرنگاران از این نظر توجیه شوند که نظام کنونی، متعهد به حفاظت از ارزش های اسلامی، صیانت از فرهنگ و سنت های ملی و پاسداری از میراث ارزشمند فرهنگی کشور می باشد و آزادی بیان نیز در شعاع این موارد، تعریف و اعمال می شود.
این امر، به سادگی امکان پذیر نیست؛ بلکه همان گونه که در بالا هم اشاره شد، نیازمند ایجاد یا بازفعال کردن نهادهای تخصصی، وضع قوانین شفاف و مشخص و تعریف رابطه ضابطه مند رسانه ها با بخش های ویژه دولت است؛ بخش هایی که کارشان سامان دادن به امور فرهنگی و رسانه ای کشور باشد و به خبرنگاران و رسانه ها نگاه امنیتی نداشته باشند.
با اینهمه، بربنیاد گزارش تازه سازمان خبرنگاران بدون مرز، افغانستان همچنان بخشی از جغرافیای جهان ناامن خبرنگاران است و تا رسیدن به یک وضعیت ایده آل، ایجاد نهادهای مسئول و مشخص در حوزه فرهنگ و رسانه و سازمان دهی یک نظم قانونی شفاف و مسئولانه، راه درازی در پیش است و تا آن زمان، رسانه ها و خبرنگاران باید هزینه های بیشتری را متحمل شوند.
avapress.com/vdcjyte8huqem8z.fsfu.html
تگ ها
