زمان برداشتن گام‌های قاطع فرا رسیده است؛ این جمله قصار و حکیمانه از دهن کسی بیرون جهیده که روزگاری تنها افتخارش این بود که زیرساختهای کشور همسایه اش یعنی افغانستان را به کلی منهدم کرده است!.
آقای شریف در دیدارش با حامدکرزی رئیس جمهوری افغانستان در کابل، از تعهدات کشورش برای برقراری صلح پایدار در افغانستان صحبت می کند.
او می گوید:” زمینه‌سازی برای دیدار میان نمایندگان دولت افغانستان و ملابرادر، فرد شماره دوم طالبان، بخشی از این تلاش‌ها برای تسهیل مذاکرات میان افغانستان و طالبان خواهد بود. پاکستان در کنار افغان ها می‌ایستد و در بخش های مختلف از تامین ثبات و امنیت تا همکاری‌های اقتصادی کمک می‌کند.
از نخستین روز کاری اش به عنوان نخست وزیر پاکستان، همکاری سازنده با افغانستان در اولویت کاری اش بوده است. کلید صلح پایدار در افغانستان راه حل سیاسی است و به همین دلیل پاکستان از روند صلح به رهبری افغان ها حمایت می کند.
آقای شریف از کشورهای منطقه و دخیل در مسایل افغانستان خواست که برای “معکوس کردن جریان ویرانگر جنگ” دست به دست هم بدهند چون به باور او، حالا زمان برداشتن گام های جدی برای تداوم گفتگوهای صلح و “پایان موفقانه جنگ” فرارسیده است.”
می گویند از حرف تا عمل تفاوت بنیادینی وجود دارد و این خصیصه انسانهای بزرگ و آزاده است که حرف و عمل یک سانی را از خویش به نمایش می گذارند. ظاهر سخنان صدر اعظم پاکستان بسیار زیبا و امیدوارکننده است و اگر کسی با شگرد گفتار و رفتار او و سایر مقامات پاکستانی آشنا نباشد، هر آنچه آنان می گویند را به راحتی پذیرا خواهد شد.
بسیار جالب است؛ دقیقاً در همان آنات و لحظاتی که نخست وزیر همسایه جنوبی ما دهان به واگویی واژگان زیبا و امیدبخش برای مردم افغانستان، گشوده و آن جملات سحرآمیز و بشر دوستانه را می سرودند، فرزندان خلف ایشان یعنی عساکر اردوی پاکستان، راکتهای پی در پی اسلام آباد را به سمت ولایت کنر افغانستان نشانه رفته و شلیک می کردند!.
و دقیقاً در همین لحظات بود که آگاهان و سیاستمداران کشور، به جملات شبیه این صدراعظم پاکستان- پاکستان در کنار افغان ها می‌ایستد و در بخش های مختلف از تامین ثبات و امنیت تا همکاری‌های اقتصادی کمک می‌کند- به وضوح و شفافیت تمام پی بردند.
نکته در خور توجه و البته تاسف دیگر، برخورد صمیمانه و اعتماد خوشبینانه حکومت گران ما به اظهارات رندانه و غیر صادقانه صدراعظم جدید پاکستان است. آقای کرزی در یک برخورد عاطفی- احساسی و با چشم پوشی از حملات ددمنشانه راکتی اخیر اردوی پاکستان، افغانستان را خانه دوم نواز شریف و سایر مقامات اسلام آباد می داند!.
از دید بسیاری از منتقدان رییس جمهور کرزی، ایشان حتی اگر در کاربرد این تعبیر جدی نبوده و محضاً برای مهمان نوازی نیز یک چنین عبارتی را بر زبان جاری کرده باشد، باز هم کار درستی نکرده است؛ چرا که مقامات پاکستانی و به خصوص نواز شریف با آن کارنامه سیاه و خصمانه ای که در پیش مردم افغانستان دارد، اهلیت و سزواری یک چنین استقبال و پذیرایی را ندارد.
از دید بسیاری از صاحبنظران، اظهار شعف و ذوق زدگی دولتمردان ما از سفر نواز شریف به افغانستان و ملاقات با وی، مایه اعجاب و شگفتی است! گویا دولتمردان ما و به خصوص رییس جمهور فراموش کرده اند که مهمان کنونی ما، رهبر و تئورسین همان دولت و نظامی است که بیشتر از یک دهه است که سوغات شوم انتحار و انفجار را به کشور ما صادر می کنند!.
از دید بسیاری از صاحبنظران، مقامات پاکستانی بر رغم اظهارات نرم و گرم شان، هیچگاهی برای افغانها قابل اعتماد نیستند و نباید هم باشند. در هر تعاملی با رهبران پاکستانی باید تا پای جان محتاط بود؛ چرا که تنها چیزی را آنان به آسانی آب خوردن می ستانند، جان و مال انسانهای بی گناه و به خصوص مردم افغانستان است.
برخی از آگاهان بر این نظراند که دعوت حامد کرزی از نواز شریف، با هدف زیر فشار قرار دادن مقامات امریکایی از سوی رییس جمهور افغانستان صورت گرفته است. با این توضیح که روابط میان کرزی و اوباما از مدتی بدینسو متشنج شده؛ تا جایی که اوباما دیگر دوست ندارد کرزی و یا کسی از تیم او در آینده سیاسی افغانستان نقشی داشته باشند.
از طرفی نیز کرزی کسی نیست و یا لااقل در طول مدت حکومتش، در حدی از کارکشتگی رسیده که نگذارد تا کسی مفت و رایگان قدرت و حکومت را از چنگ او و تیمش در بیاورد. قید و شرط کرزی در جهت امضای پیمان امنیتی و به خصوص امضای آن پس از انتخابات ریاست جمهوری نیز در همین جهت، تحلیل و ارزیابی می گردد.
کرزی بُرد در انتخابات را از امریکا می خواهد و نواز شریف را دعوت می کند تا به واشنگتن بفهماند که اگر از او و تیمش در انتخابات ریاست جمهوری حمایت نشود، او گزینه های غیر از امریکا را آزمایش خواهد کرد.
با این تفسیر و تحلیل است که نرمش حامد کرزی در برابر نواز شریف- بر رغم شناخت دقیق رییس جمهور از او- قابل توجیه و پاسخ می شود.
اما به نظر نمی رسد این برداشت نیز برداشت درست و مطابق با واقع باشد؛ چرا که کارگزاران اسلام آباد چالاک و کارکشته تر از آنند که به خاطر افغانستان و رییس جمهور آن، در برابر قدرتی قرار بگیرند که می دانند از هیچ حیث و نظری توان مقابله با آن را ندارند.
فقط می ماند برخورد نرم و لین حامد کرزی در برابر نواز شریف و در کل دولت پاکستان که به نظر می رسد از روی ناچاری و احتیاط با یک همسایه قوی و شرور صورت گرفته باشد.
آقای شریف در دیدارش با حامدکرزی رئیس جمهوری افغانستان در کابل، از تعهدات کشورش برای برقراری صلح پایدار در افغانستان صحبت می کند.
او می گوید:” زمینه‌سازی برای دیدار میان نمایندگان دولت افغانستان و ملابرادر، فرد شماره دوم طالبان، بخشی از این تلاش‌ها برای تسهیل مذاکرات میان افغانستان و طالبان خواهد بود. پاکستان در کنار افغان ها می‌ایستد و در بخش های مختلف از تامین ثبات و امنیت تا همکاری‌های اقتصادی کمک می‌کند.
از نخستین روز کاری اش به عنوان نخست وزیر پاکستان، همکاری سازنده با افغانستان در اولویت کاری اش بوده است. کلید صلح پایدار در افغانستان راه حل سیاسی است و به همین دلیل پاکستان از روند صلح به رهبری افغان ها حمایت می کند.
آقای شریف از کشورهای منطقه و دخیل در مسایل افغانستان خواست که برای “معکوس کردن جریان ویرانگر جنگ” دست به دست هم بدهند چون به باور او، حالا زمان برداشتن گام های جدی برای تداوم گفتگوهای صلح و “پایان موفقانه جنگ” فرارسیده است.”
می گویند از حرف تا عمل تفاوت بنیادینی وجود دارد و این خصیصه انسانهای بزرگ و آزاده است که حرف و عمل یک سانی را از خویش به نمایش می گذارند. ظاهر سخنان صدر اعظم پاکستان بسیار زیبا و امیدوارکننده است و اگر کسی با شگرد گفتار و رفتار او و سایر مقامات پاکستانی آشنا نباشد، هر آنچه آنان می گویند را به راحتی پذیرا خواهد شد.
بسیار جالب است؛ دقیقاً در همان آنات و لحظاتی که نخست وزیر همسایه جنوبی ما دهان به واگویی واژگان زیبا و امیدبخش برای مردم افغانستان، گشوده و آن جملات سحرآمیز و بشر دوستانه را می سرودند، فرزندان خلف ایشان یعنی عساکر اردوی پاکستان، راکتهای پی در پی اسلام آباد را به سمت ولایت کنر افغانستان نشانه رفته و شلیک می کردند!.
و دقیقاً در همین لحظات بود که آگاهان و سیاستمداران کشور، به جملات شبیه این صدراعظم پاکستان- پاکستان در کنار افغان ها می‌ایستد و در بخش های مختلف از تامین ثبات و امنیت تا همکاری‌های اقتصادی کمک می‌کند- به وضوح و شفافیت تمام پی بردند.
نکته در خور توجه و البته تاسف دیگر، برخورد صمیمانه و اعتماد خوشبینانه حکومت گران ما به اظهارات رندانه و غیر صادقانه صدراعظم جدید پاکستان است. آقای کرزی در یک برخورد عاطفی- احساسی و با چشم پوشی از حملات ددمنشانه راکتی اخیر اردوی پاکستان، افغانستان را خانه دوم نواز شریف و سایر مقامات اسلام آباد می داند!.
از دید بسیاری از منتقدان رییس جمهور کرزی، ایشان حتی اگر در کاربرد این تعبیر جدی نبوده و محضاً برای مهمان نوازی نیز یک چنین عبارتی را بر زبان جاری کرده باشد، باز هم کار درستی نکرده است؛ چرا که مقامات پاکستانی و به خصوص نواز شریف با آن کارنامه سیاه و خصمانه ای که در پیش مردم افغانستان دارد، اهلیت و سزواری یک چنین استقبال و پذیرایی را ندارد.
از دید بسیاری از صاحبنظران، اظهار شعف و ذوق زدگی دولتمردان ما از سفر نواز شریف به افغانستان و ملاقات با وی، مایه اعجاب و شگفتی است! گویا دولتمردان ما و به خصوص رییس جمهور فراموش کرده اند که مهمان کنونی ما، رهبر و تئورسین همان دولت و نظامی است که بیشتر از یک دهه است که سوغات شوم انتحار و انفجار را به کشور ما صادر می کنند!.
از دید بسیاری از صاحبنظران، مقامات پاکستانی بر رغم اظهارات نرم و گرم شان، هیچگاهی برای افغانها قابل اعتماد نیستند و نباید هم باشند. در هر تعاملی با رهبران پاکستانی باید تا پای جان محتاط بود؛ چرا که تنها چیزی را آنان به آسانی آب خوردن می ستانند، جان و مال انسانهای بی گناه و به خصوص مردم افغانستان است.
برخی از آگاهان بر این نظراند که دعوت حامد کرزی از نواز شریف، با هدف زیر فشار قرار دادن مقامات امریکایی از سوی رییس جمهور افغانستان صورت گرفته است. با این توضیح که روابط میان کرزی و اوباما از مدتی بدینسو متشنج شده؛ تا جایی که اوباما دیگر دوست ندارد کرزی و یا کسی از تیم او در آینده سیاسی افغانستان نقشی داشته باشند.
از طرفی نیز کرزی کسی نیست و یا لااقل در طول مدت حکومتش، در حدی از کارکشتگی رسیده که نگذارد تا کسی مفت و رایگان قدرت و حکومت را از چنگ او و تیمش در بیاورد. قید و شرط کرزی در جهت امضای پیمان امنیتی و به خصوص امضای آن پس از انتخابات ریاست جمهوری نیز در همین جهت، تحلیل و ارزیابی می گردد.
کرزی بُرد در انتخابات را از امریکا می خواهد و نواز شریف را دعوت می کند تا به واشنگتن بفهماند که اگر از او و تیمش در انتخابات ریاست جمهوری حمایت نشود، او گزینه های غیر از امریکا را آزمایش خواهد کرد.
با این تفسیر و تحلیل است که نرمش حامد کرزی در برابر نواز شریف- بر رغم شناخت دقیق رییس جمهور از او- قابل توجیه و پاسخ می شود.
اما به نظر نمی رسد این برداشت نیز برداشت درست و مطابق با واقع باشد؛ چرا که کارگزاران اسلام آباد چالاک و کارکشته تر از آنند که به خاطر افغانستان و رییس جمهور آن، در برابر قدرتی قرار بگیرند که می دانند از هیچ حیث و نظری توان مقابله با آن را ندارند.
فقط می ماند برخورد نرم و لین حامد کرزی در برابر نواز شریف و در کل دولت پاکستان که به نظر می رسد از روی ناچاری و احتیاط با یک همسایه قوی و شرور صورت گرفته باشد.
مولف : سیدفاضل محجوب
