بارندگی های شدید در ولایت های شمالی کشور و جاری شدن سیلاب در این ولایت ها، هزاران نفر را بی خانمان کرده و ده ها کشته بر جای گذاشته است.
شماری نیز تاکنون ناپدید هستند و عملیات جستجو برای یافتن آنها در جریان است.
نیروهای اردوی ملی طی روزهای گذشته با امکانات محدود تلاش کردند صدها خانواده گرفتار شده در سیلاب را نجات دهند و آنها را به مناطق امن و کم خطر منتقل کنند.
در این میان ریاست جمهوری نیز -اگرچه پس از دو روز تاخیر- هیاتی را به شمال فرستاد و وعده هایی در زمینه رسیدگی به مشکلات سیل زدگان داده شد.
دو نامزد پیشتاز ریاست جمهوری داکتر عبدالله عبدالله و اشرف غنی احمدزی هرکدام با صدور اعلامیه ای با قربانیان این رویداد طبیعی، ابراز غم شریکی و همدردی کردند؛ اما این همه انتظاری نبود که از این دو نامزد یا دست کم رییس جمهور آینده افغانستان می رفت.
منتقدان می گویند که سیلاب در ولایت های شمالی در حالی جان ده ها نفر را گرفته و هزاران خانواده را از خانه های خود بی خانمان و آواره کرد که در کابل در پشت درهای بسته، رایزنی های انتخاباتی و چانه زنی برای قدرت آینده ادامه داشت و نامزدهای ریاست جمهوری هرکدام به منظور به دست آوردن امتیاز بیشتر و تقویت چانس خود برای پیروزی در انتخابات شانزدهم حمل، سرسختانه تلاش می کردند و می کنند.
در این شکی نیست که از دید منتقدان، در این زد و بندها، پول های کلان و امتیازات هنگفتی نیز رد و بدل می شود؛ پول هایی که شاید اگر یک درصد آن به قربانیان سیلاب های شمال کشور اختصاص می یافت، بخش عظیمی از مشکلات مردم حل می شد.
شاید پذیرش این واقعیت برای عده ای سخت باشد و نامزدهای ریاست جمهوری نیز شاید از قضا جزو همین عده باشند؛ اما واقعیت این است که در شمال کشور اوضاع به آرامش هوای مطبوع حاشیه های سبز تفریحگاه های کابل پایتخت نیست.
در ولایت های شمالی رویدادی واقع شده که معنای دیگر آن در باور عام مردم افغانستان «بلای آسمانی» است؛ بنابراین بخواهیم یا نخواهیم آنچه اتفاق افتاده این است که در شمال یک فاجعه تمام عیار رخ داده است.
ده ها نفر کشته شده اند و هزاران نفر بی سرپناه و سرگردان از خانه های خود متواری شده اند.
از سوی دیگر همه کسانی که در شمال قربانی شده یا خسارت های جدی دیده اند مانند نامزدهای ریاست جمهوری متمول و پولدار نیستند؛ تا ساعت زندگی شان را براساس دالرهای صندوق های ذخیره، تراز و تنظیم کنند. آنها نیاز به کمک های فوری دارند؛ برای زنده ماندن، برای نجات از سرما، برای رهایی از تهدید بیماری هایی که پس از جاری شدن سیل شایع می شود و برای بازساخت یک زندگی ساده روستایی دیگر پس از آنکه همه دار و ندار شان را وقتی مغلوب قهر طبیعت شدند باختند و دارایی نداشته شان طعمه هیولای سیل شد.
در این شکی نیست که هریک از نامزدان ریاست جمهوری این توان را دارند که مبلغی را برای رفع مشکلات و نیازمندی های فوری سیل زدگان شمال اختصاص دهند. برای این نامزدها این پول ممکن است ارزشی نداشته باشد؛ ولی برای بلادیدگان شمالی هر افغانی آن، میلیون ها افغانی ارزش دارد.
آنها چشم به راه رییس جمهور آینده اند و می خواهند بدانند کسی که قرار است به قدرت برسد آیا رییس جمهور مردم افغانستان است؛ یا رییس یک قوم، حزب یا جریان سیاسی خاص!
رییس جمهور آینده باید به شمال برود. هم برای پاسخ معقول دادن به این انتظار مشروع و هم به هدف نشان دادن حسن نیت، باور و اعتقاد باطنی اش به مردم و حکومت مردم بر مردم.
افزون بر این، در صورتی که انتخابات به دور دوم برود، هریک از نامزدها به آرای همان مردم سیل زده هم نیاز پیدا می کنند؛ پس بهتر است به منظور حصول اطمینان از کسب رای آنان هم که شده یکبار به مناطق سیل زده بروند و کمک های ناچیزی را نیز به مردم مصیب زده شمال توزیع کنند. مطمئن باشند چیزی را از دست نمی دهند!
شماری نیز تاکنون ناپدید هستند و عملیات جستجو برای یافتن آنها در جریان است.
نیروهای اردوی ملی طی روزهای گذشته با امکانات محدود تلاش کردند صدها خانواده گرفتار شده در سیلاب را نجات دهند و آنها را به مناطق امن و کم خطر منتقل کنند.
در این میان ریاست جمهوری نیز -اگرچه پس از دو روز تاخیر- هیاتی را به شمال فرستاد و وعده هایی در زمینه رسیدگی به مشکلات سیل زدگان داده شد.
دو نامزد پیشتاز ریاست جمهوری داکتر عبدالله عبدالله و اشرف غنی احمدزی هرکدام با صدور اعلامیه ای با قربانیان این رویداد طبیعی، ابراز غم شریکی و همدردی کردند؛ اما این همه انتظاری نبود که از این دو نامزد یا دست کم رییس جمهور آینده افغانستان می رفت.
منتقدان می گویند که سیلاب در ولایت های شمالی در حالی جان ده ها نفر را گرفته و هزاران خانواده را از خانه های خود بی خانمان و آواره کرد که در کابل در پشت درهای بسته، رایزنی های انتخاباتی و چانه زنی برای قدرت آینده ادامه داشت و نامزدهای ریاست جمهوری هرکدام به منظور به دست آوردن امتیاز بیشتر و تقویت چانس خود برای پیروزی در انتخابات شانزدهم حمل، سرسختانه تلاش می کردند و می کنند.
در این شکی نیست که از دید منتقدان، در این زد و بندها، پول های کلان و امتیازات هنگفتی نیز رد و بدل می شود؛ پول هایی که شاید اگر یک درصد آن به قربانیان سیلاب های شمال کشور اختصاص می یافت، بخش عظیمی از مشکلات مردم حل می شد.
شاید پذیرش این واقعیت برای عده ای سخت باشد و نامزدهای ریاست جمهوری نیز شاید از قضا جزو همین عده باشند؛ اما واقعیت این است که در شمال کشور اوضاع به آرامش هوای مطبوع حاشیه های سبز تفریحگاه های کابل پایتخت نیست.
در ولایت های شمالی رویدادی واقع شده که معنای دیگر آن در باور عام مردم افغانستان «بلای آسمانی» است؛ بنابراین بخواهیم یا نخواهیم آنچه اتفاق افتاده این است که در شمال یک فاجعه تمام عیار رخ داده است.
ده ها نفر کشته شده اند و هزاران نفر بی سرپناه و سرگردان از خانه های خود متواری شده اند.
از سوی دیگر همه کسانی که در شمال قربانی شده یا خسارت های جدی دیده اند مانند نامزدهای ریاست جمهوری متمول و پولدار نیستند؛ تا ساعت زندگی شان را براساس دالرهای صندوق های ذخیره، تراز و تنظیم کنند. آنها نیاز به کمک های فوری دارند؛ برای زنده ماندن، برای نجات از سرما، برای رهایی از تهدید بیماری هایی که پس از جاری شدن سیل شایع می شود و برای بازساخت یک زندگی ساده روستایی دیگر پس از آنکه همه دار و ندار شان را وقتی مغلوب قهر طبیعت شدند باختند و دارایی نداشته شان طعمه هیولای سیل شد.
در این شکی نیست که هریک از نامزدان ریاست جمهوری این توان را دارند که مبلغی را برای رفع مشکلات و نیازمندی های فوری سیل زدگان شمال اختصاص دهند. برای این نامزدها این پول ممکن است ارزشی نداشته باشد؛ ولی برای بلادیدگان شمالی هر افغانی آن، میلیون ها افغانی ارزش دارد.
آنها چشم به راه رییس جمهور آینده اند و می خواهند بدانند کسی که قرار است به قدرت برسد آیا رییس جمهور مردم افغانستان است؛ یا رییس یک قوم، حزب یا جریان سیاسی خاص!
رییس جمهور آینده باید به شمال برود. هم برای پاسخ معقول دادن به این انتظار مشروع و هم به هدف نشان دادن حسن نیت، باور و اعتقاد باطنی اش به مردم و حکومت مردم بر مردم.
افزون بر این، در صورتی که انتخابات به دور دوم برود، هریک از نامزدها به آرای همان مردم سیل زده هم نیاز پیدا می کنند؛ پس بهتر است به منظور حصول اطمینان از کسب رای آنان هم که شده یکبار به مناطق سیل زده بروند و کمک های ناچیزی را نیز به مردم مصیب زده شمال توزیع کنند. مطمئن باشند چیزی را از دست نمی دهند!
