نیروهای امریکایی در افغانستان اشغالگرند یا اشغالگر به نظر می‌رسند؟!

نیروهای امریکایی مشخص است که برای مدتی نامعلوم دیگری در افغانستان خواهند بود. همین مساله ذهن را درگیر این سوال می‌کند: آیا امریکا می‌تواند یک نیروی اشغالگر باشد بدون اینکه به آن به چشم اشغالگر نگاه شود؟
به گزارش پایگاه تحلیلی کریستین ساینس مانیتور در گزارشی به بررسی حضور امریکا در افغانستان پرداخته است:
«ماه گذشته انفجار بمبی که یک کاروان نظامی امریکایی را در کابل هدف قرار داده بود جان بسیاری از شهروندان افغانستانی را گرفت، در حالی که سربازان امریکایی از آن جان سالم به در بردند. افغانستانی‌ها برای کمک به هم وطنانشان تمام تلاش خود را کردند اما خشم خودشان را متوجه سربازی امریکایی کردند که برای پراکنده کردن جمعیت به یک ماشین خالی تیراندازی کرد.
شایعات به شدت گسترش یافتند؛ شایعاتی که طی آن ادعا می‌شد این سرباز امریکایی به سمت شهروندان غیر مسلح تیراندازی کرده است. در میان شعارهای "مرگ بر امریکا" افغانستانی‌ها و پرتاب سنگ‌ آنها، یکی از سربازان امریکایی مجروح شد.
به گزارش آوا به نقل از ایسنا، پس از فوران خشم افغانستانی ها نسبت به امریکایی‌ها، پنتاگون با انتشار گزارشی نتیجه گرفت که این سرباز کاملا براساس "خویشتنداری قابل تحسینی" دست به اقدام زده است. اما در این میان مساله دیگری هم خود را نشان داد که همواره برای امریکایی‌ها یک چالش بوده است: امریکایی‌ها در ذهن بسیاری از مردم افغانستان همیشه یک نیروی اشغالگر هستند. حتی با وجودی که واشنگتن تصمیم گرفته تعداد نیروهایش را در افغانستان کاهش دهد اکنون هزاران تن از سربازان امریکایی هستند که بیش از ۱۰ سال است در افغانستان به سر می‌برند.
با توجه به این مساله که اردوی امریکا گویا قرار است برای مدت نامعلوم دیگری به حضور خود در افغانستان ادامه دهد افغانستان با این حقیقت دست به گریبان خواهد بود: آیا امریکا ممکن است به یک نیروی اشغالگر دائمی در افغانستان تبدیل شود بدون اینکه دیگر یک نیروی اشغالگر به نظر بیاید؟
جنرال جوزف دانفورد طی سخنانش در مراسم پذیرش سمت رئیس آتی ستاد مشترک اردوی امریکا به قانونگذاران گفت که معتقد است خروج نیروهای امریکایی از افغانستان باید براساس شرایط واقعی رخ دهد نه اینکه تنها تصمیمی روی تقویم باشد!
دانفورد در این باره گفت: تجربه من این است که گاهی به تصوری که دارید دست نخواهید یافت، اگر همه چیز را به زمان واگذار کنید. نمونه‌ای از این تصورات افغانستان است.
تصمیم امریکا برای خارج کردن نیروهایش از افغانستان سال‌ها زمان می‌برد؛ در این میان چالش نیروهای امریکایی در شناخته شدن به عنوان یک نیروی اشغالگر با چالش‌های استراتژیک این نیروها در سایر مناطقی جنگی متفاوت است و رویداد پیشین در خشم مردم نسبت به نیروهای امریکایی نشان می‌دهد که این نیروها طی سال‌های حضور خود در جنگ افغانستان درس‌های مهمی را آموخته‌اند.
جنرال جان آگوگلیا، فرمانده سابق مرکز آموزشی ضد شورش کابل در این باره می‌گوید: (در افغانستان) شما با نسلی از مردم مواجه‌اید که سواد ندارند و هرچه می‌آموزند از طریق ارتباط کلامی است. بنابراین اصلا دشوار نیست تا آنها را درباره وجود تئوری‌های توطئه آمیز قانع کنید.
تحقیقات پنتاگون همچنین نشان دادند که سربازان امریکایی در حادثه ماه گذشته تنها دو گلوله هشدار شلیک کرده‌اند. نیروهای افغانستان در مقابل احتمالا گروهی بودند که به سمت جمعیت شلیک کرده‌اند؛ این قسمت از تحقیقات هنوز ادامه دارد.
مساله‌ای که در این میان وجود دارد تلاش و قصد نیروهای طالبان برای سوق دادن مردم به سمت کمپین‌های تبلیغاتی آنهاست که در آن‌ها نیروهای امریکایی "متجاوزان اصلاح ناپذیر" شمرده می‌شوند.
به گفته آگوگلیا یک راه برای مقابله با این مساله، همکاری با شرکای سیاسی در دولت افغانستان است: برای مثال چه کسانی تمایل دارند بگویند نه، ما نیروهای امریکایی را برای دلایل مشخصی در افغانستان داریم و به مردم بیاموزیم و توضیح دهیم که این دلایل چیست.
آگوگلیا در این باره می‌گوید، در گذشته و به ویژه در دوران ریاست جمهوری حامد کرزای که از منتقدان حضور نظامی امریکا در افغانستان بود این اتفاق رخ نمی‌داد.
آگوگلیا در ادامه اظهاراتش با اشاره به راه‌های مقابله با این مساله می‌گوید: ترکیب شدن با مردم می‌تواند به حل این موضوع و تغییر نظر مردم نسبت به نیروهای امریکایی کمک کند.
وی در این باره اظهار می‌کند: ترکیب شدن با مردم به آنها اجازه می‌دهد تا به نیروهای امریکایی به چشم انسان نگاه کنند. این چیزی است که فرماندهان اردو امریکا عموما از آن خودداری می‌کنند. اکثر سربازان امریکایی اجازه ترک پایگاه‌های خود را ندارند. آنها دلایل امنیتی و این مساله را که حضور امریکایی‌ها به افغانستانی ها یادآور نشود، عامل این تصمیم خود می‌دانند چرا که آنها تمایلی ندارند که به عنوان نیروهای اشغالگر شناخته شوند. همچنین این حتمال وجود دارد که نیروهای امریکایی خارج از پایگاه‌های خود دست به اقدامات احمقانه بزنند.
آگوگلیا اعلام می‌کند، ترکیب شدن با مردم می‌تواند یک چاقوی دو لبه باشد: سربازان می‌توانند احمق باشند و دست به کارهای احمقانه بزنند اما شما باید به نیروهای خود اعتماد کنید.
وی می‌افزاید: سودهای این تصمیم بسیار بیشتر از خطرات آن است، این تصور وجود دارد که افغانستانی ها به ما به چشم نیروهای اشغالگر نگاه می‌کنند اما اگر ما را این چنین ببینند که از خانواده‌های خود دور شده‌ایم درک خواهند کرد که همانند و هم اندازه آنها در خطریم و این می‌تواند تاثیر عمیقی داشته باشد.
به گفته‎ی آگوگلیا حتی خوب است اگر سربازان و نیروهای امریکایی در اقتصاد محلی مشارکت داشته باشند چرا که این هم آنها را و هم دلارهایی را که امریکا به عنوان کمک به افغانستان می‌دهد، قابل درک‌تر خواهد کرد.»