ناتو؛ تعهد برای کاهش تلفات یا تلاش برای حساسیت زدایی؟

براساس گزارش های منتشرشده، دفتر ریاست جمهوری افغانستان طی انتشار اعلامیه ای از اعلام  آمادگی ناتو برای کاهش تلفات غیرنظامیان در عملیات های نظامی این نیروها خبر داده است.
در این اعلامیه آمده است که جان آلن؛ فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان، طی نامه ای به حامد کرزی اعلام کرده است که اولویت اصلی کاری او در افغانستان، حفاظت از جان غیرنظامیان افغان است.
در اعلامیه یادشده همچنین آمده است که جان آلن در بخشی از نامه خود نوشته است:"با تاسف باید پذیرفت که در یک هفته گذشته در اثر عملیات هایی که آیساف در آن دخیل بوده، تلفات غیرنظامیان روی داده است. حفاظت از افراد غیرنظامی برای من اهمیت دارد و محور ماموریت ما را در افغانستان تشکیل می دهد."
اشاره آقای آلن به کشته شدن هفت غیرنظامی از جمله شش کودک در ولسوالی ژیری ولایت جنوبی قندهار است که هفته گذشته در اثر یک عملیات هوایی نیروهای ناتو، روی داد.
این نخستین بار نیست که نیروهای خارجی از وقوع چنین رویدادهایی، ابراز تاسف می کنند و ابراز تاسف نیز به لحاظ سیاسی و حقوقی، کم هزینه ترین مسئولیتی است که یک جانب مقصر می تواند بپذیرد؛ اما ارسال نامه از سوی یک فرمانده خارجی به ریاست جمهوری، امری غیر معمول در طی ده سال پسین بوده است.
در بخش دیگر این نامه آمده است:"من جدا به تمامی پرسونل آیساف و ادارات مربوطه دستور داده ام تا چنین حوادث را بررسی کرده و تدابیر لازم برای جلوگیری از تکرار آن اتخاذ کنند."
از نوعیت، دامنه و گستره این بازنگری و تدابیر لازم، هیچ سخنی به میان نیامده است.
کارشناسان پیش بینی می کنند که این اقدامات، بخشی از تدابیری است که آمریکایی ها به منظور مهار و فرونشاندن حساسیت های مردمی نسبت به مشورت های لویه جرگه مشورتی و به تبع آن انعقاد پیمان استراتژیک میان افغانستان و آمریکا روی دست گرفته اند.
به باور این دسته از تحلیلگران، این موضوع در حالی مطرح می شود که آمریکا جبهه سیاسی دیگری را در برابر پاکستان گشوده است.
حمله چندی پیش جنگنده های آمریکایی بر پست های مرزی مرزبانان پاکستانی که خشم و انزجار مقام های آن کشور را در مقیاس گسترده برانگیخت، به احتمال فراوان به این نیت انجام شده است که آمریکا به مخالفان پیمان وانمود کند که آن کشور آماده است تا در برابر هر تهدید مستقیم یا غیرمستقیم خارجی به ویژه همسایگان قدرتمند افغانستان، قاطعانه بایستد.
اگر این رویداد را در کنار نامه خاشعانه فرمانده ناتو به حامد کرزی، قرار دهیم به خوبی می توان به این نتیجه دست یافت که آمریکا و متحدانش به شدت در تلاش اند تا به مردم افغانستان نشان دهند که حضور آنها در این کشور، در موازات و همخوانی با وضعیت داخلی و منافع ملی این کشور قرار دارد و به هیچ وجه به معنای اشغال نظامی یا سلطه استعماری این کشور نخواهد بود.
اما واقعیت های ده سال گذشته، تلخ تر . گزنده تر از آن است که بتوان به این کمپاین های مقطعی و مردم فریبانه به آسانی دل بست و باور کرد.
ده سال است که مردم افغانستان، برای خودکامگی ها، قانون شکنی ها، هتک حرمت ها، تجاوزها، کشتارهای بیرحمانه و بی سبب، برخوردهای دوگانه با پدیده تروریزم و... نیروهای خارجی، تاوان ها و قربانی های غیرقابل جبرانی می پردازند؛ این چیزی است که نه دستگاه سیاسی به ریاست حامد کرزی و نه نیروهای خارجی مستقر در افغانستان و رسانه های قدرتمند در خدمت آنان، قادر به وارونه نمایی آن برای مردم و ناظران اوضاع نخواهند بود.
بنابراین آمریکا و متحدانش با توسل به این تاکتیک های مقطعی، کوتاه مدت و کودکانه نه تنها نمی توانند حساسیت های به وجود آمده مردمی را از میان بردارند؛ بلکه این امر، هر روز نسبت به گذشته ابعاد وسیع تری خواهد یافت.