بیش از یک سال است که مناطقی از ولایت غزنی شاهد قیام ها و خیزش های مسلحانه مردمی است. این خیزش ها برای نخستین بار از ولسوالی ناآرام اندر آغاز شد و دلیل آن نیز اعتراض مردم به بستن مکاتب، مدارس، مراکز صحی و جلوگیری از خدمات اجتماعی از سوی طالبان اعلام گردید.
این قیام ها در ابتدا با استقبال گسترده ای از سوی افکار عمومی، دولت، رسانه ها و ناظران مسایل نظامی مواجه شد و در آن زمان، نوعی اعتراض مردمی در برابر غلبه طالبان در نبرد با دولت و نیروهای خارجی تلقی شد؛ اما دیری نپایید که دامنه تردیدها و اما و اگرها نسبت به این قیام ها افزایش یافت و شماری از ناظران و کارشناسان مسایل نظامی، سخن از وابستگی قیام کنندگان به حلقاتی از مجاهدین سابق و برخی طرف های دیگر به میان آوردند.
در همین حال، انجنیر لطف الله؛ فردی که خود را پایه گذار و آغازگر قیام های جاری می خواند در گفتگو با خبرگزاری آوا می گوید که این قیام ها، یک و نیم سال پیش در ولسوالی اندر ولایت غزنی آغاز شد و هدف اصلی آن، آوردن صلح در این مناطق و بازگشایی مکاتب، مدارس، کلینیک های صحی و ارائه خدمات اجتماعی می باشد.
او می گوید:"انگیزه قیام، آزادی ملت است که حق طبیعی هر ملت محسوب می باشد. مردم ما بیش از هرچیز به صلح نیاز دارند. هرنظامی که بیاید باید صلح را در پی داشته باشد. ما قصد جنگ نداشتیم و خواستار بازگشایی مکاتب، بازارها و کارهای اجتماعی بودیم؛ اما طالبان متاسفانه به خواست ما توجهی نکردند و ما را به جنگ دعوت کردند".
وی در مورد تعداد نیروهای قیام کننده نیز می گوید که آنها در ابتدا چند ده نفر بودند؛ اما اکنون شمار آنها به صدها نفر می رسد و تمام مردمی که مناطق آنها تحت کنترل قیام کنندگان قرار دارند، در کنار آنها می جنگند.
او در زمینه گستره تحت پوشش قیام کنندگان نیز می گوید که این قیام، ابتدا از ولسوالی اندر شروع شد؛ اما اکنون به چهار ولسوالی دیگر غزنی شامل قره باغ، مقر، ده یک و گیرو گسترش یافته است.
به گفته انجنیر لطف الله، افزون بر تعداد زیادی از مردم محل، شماری از دانشجوان و شاگردان مکاتب هم در کنار آنها با طالبان می جنگند.
فرمانده و پایه گذار قیام های مردمی غزنی، در مورد ادعاهایی مبنی بر وابستگی این جریان به حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار می گوید:"به باور من، حزب اسلامی با طالبان نمی جنگد و احساس ما اجازه قیام را به ما داد. ما برای آزادی می جنگیم. این حق مردم است که آزاد باشند. این حق را از طالبان خواسته ایم؛ حقی که به زور یا به رضا می گیریم".
انجنیر لطف الله همچنین در مورد وابستگی قیام کنندگان به دولت افغانستان می گوید:"هر حرکتی که شروع می شود باید از جانب یک مرجع، حمایت و تمویل شود. ما تا حد توان، مستقلانه پیش رفتیم و احساس کردیم که از سوی دولت، حمایت لازم را می شویم؛ اما هراس داشتیم که مبادا از سوی شبکه های استخبارات کشورهای دیگر، تخریب شویم؛ (بنابراین) از دولت در زمینه تجهیزات و سلاح خواستار کمک شدیم".
این در حالی است که پیش از این در آغاز این قیام ها، یکی از رسانه ها از قول فرمانده قیام کنندگان گزارش کردند که آنها با دولت هم مشکل دارند؛ زیرا دولت نسبت به وضعیت آنها بی توجه است و بر آنها ظلم می کند.
انجنیر لطف الله همچنین در مورد نگرانی هایی که در زمینه آینده این قیام ها در سطح دولت و افکار عمومی مطرح شده و نحوه ظهور این جریان را با ظهور طالبان در سپین بولدک قندهار مقایسه می کند، می گوید:"بله، در پارلمان هم سروصداهایی بلند شد که مبادا دوباره دردسری برای دولت ایجاد شود... ما هم نمی خواهیم که یک تنظیم یا گروه دیگر به وجود بیاید که مخالف دولت باشد، به همین لحاظ ما از دولت، خواستار کمک شدیم؛ تا به آزادی دست پیدا کنیم و دولت هم از ما حمایت می کند".
او در مورد تفاوت قیام کننده ها با نیروهای پولیس محلی می گوید که آنها هردو در یک جهت قرار دارند و هردو از سوی دولت، حمایت می شوند؛ بنابراین تفاوتی میان آنان وجود ندارد.
فرمانده قیام کنندگان همچنین در مورد نگرانی هایی که در زمینه نفوذ طالبان در صفوف آنان وجود دارد می گوید که طالبان، گروهی است که از حمایت مستقیم پاکستان برخوردار است و در آنجا آموزش می بیند؛ اما نیروهای قیام کننده از آموزش های حرفه ای برخوردار نیستند؛ بنابراین، بعضی اوقات، احتمال نفوذ آنها وجود دارد و تلفاتی نیز بر قیام کننده ها تحمیل شده است.
به گفته وی، در میان افراد کشته شده طالبان، اتباع خارجی نیز وجود دارند که اغلب آنها از وزیرستان و پنجاب پاکستان و همچنین شهروندان چچنی و عرب می باشند.
او در ادامه، به دستاوردهای این قیام اشاره کرد و گفت که هم اکنون ۳۷۲ قریه تحت کنترل آنان است و آنها تاکنون ۲۲۰ نفر از اعضای طالبان را کشته اند، ۷۷ نفر را دستگیر کرده اند که ۲۷ نفر شان از ایالت پنجاب پاکستان هستند و ۵۰ تن شان داخلی اند.
در مقابل، وی می گوید که تاکنون ۸۰ نفر از قیام کنندگان نیز کشته شده اند.
در عرصه بازگشایی مکاتب و امور بازسازی نیز انجنیر لطف الله می گوید که در سایه امنیت ناشی از قیام ها، تاکنون ۳۸ مکتب شامل ۸ لیسه و ۳۰ مکتب ابتدایی بازگشایی شده، ۳۶۰۰۰ دانش آموز به مکتب می روند، پروژه های همبستگی ملی در ۴۰ روستا جریان دارد، کار ساخت ۲۷ کیلومتر سرک به هزینه ۲۱ میلیون دالر با کمک آیساف آغاز شده است.
این قیام ها، همچنان جریان دارد.
این قیام ها در ابتدا با استقبال گسترده ای از سوی افکار عمومی، دولت، رسانه ها و ناظران مسایل نظامی مواجه شد و در آن زمان، نوعی اعتراض مردمی در برابر غلبه طالبان در نبرد با دولت و نیروهای خارجی تلقی شد؛ اما دیری نپایید که دامنه تردیدها و اما و اگرها نسبت به این قیام ها افزایش یافت و شماری از ناظران و کارشناسان مسایل نظامی، سخن از وابستگی قیام کنندگان به حلقاتی از مجاهدین سابق و برخی طرف های دیگر به میان آوردند.
در همین حال، انجنیر لطف الله؛ فردی که خود را پایه گذار و آغازگر قیام های جاری می خواند در گفتگو با خبرگزاری آوا می گوید که این قیام ها، یک و نیم سال پیش در ولسوالی اندر ولایت غزنی آغاز شد و هدف اصلی آن، آوردن صلح در این مناطق و بازگشایی مکاتب، مدارس، کلینیک های صحی و ارائه خدمات اجتماعی می باشد.
او می گوید:"انگیزه قیام، آزادی ملت است که حق طبیعی هر ملت محسوب می باشد. مردم ما بیش از هرچیز به صلح نیاز دارند. هرنظامی که بیاید باید صلح را در پی داشته باشد. ما قصد جنگ نداشتیم و خواستار بازگشایی مکاتب، بازارها و کارهای اجتماعی بودیم؛ اما طالبان متاسفانه به خواست ما توجهی نکردند و ما را به جنگ دعوت کردند".
وی در مورد تعداد نیروهای قیام کننده نیز می گوید که آنها در ابتدا چند ده نفر بودند؛ اما اکنون شمار آنها به صدها نفر می رسد و تمام مردمی که مناطق آنها تحت کنترل قیام کنندگان قرار دارند، در کنار آنها می جنگند.
او در زمینه گستره تحت پوشش قیام کنندگان نیز می گوید که این قیام، ابتدا از ولسوالی اندر شروع شد؛ اما اکنون به چهار ولسوالی دیگر غزنی شامل قره باغ، مقر، ده یک و گیرو گسترش یافته است.
به گفته انجنیر لطف الله، افزون بر تعداد زیادی از مردم محل، شماری از دانشجوان و شاگردان مکاتب هم در کنار آنها با طالبان می جنگند.
فرمانده و پایه گذار قیام های مردمی غزنی، در مورد ادعاهایی مبنی بر وابستگی این جریان به حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار می گوید:"به باور من، حزب اسلامی با طالبان نمی جنگد و احساس ما اجازه قیام را به ما داد. ما برای آزادی می جنگیم. این حق مردم است که آزاد باشند. این حق را از طالبان خواسته ایم؛ حقی که به زور یا به رضا می گیریم".
انجنیر لطف الله همچنین در مورد وابستگی قیام کنندگان به دولت افغانستان می گوید:"هر حرکتی که شروع می شود باید از جانب یک مرجع، حمایت و تمویل شود. ما تا حد توان، مستقلانه پیش رفتیم و احساس کردیم که از سوی دولت، حمایت لازم را می شویم؛ اما هراس داشتیم که مبادا از سوی شبکه های استخبارات کشورهای دیگر، تخریب شویم؛ (بنابراین) از دولت در زمینه تجهیزات و سلاح خواستار کمک شدیم".
این در حالی است که پیش از این در آغاز این قیام ها، یکی از رسانه ها از قول فرمانده قیام کنندگان گزارش کردند که آنها با دولت هم مشکل دارند؛ زیرا دولت نسبت به وضعیت آنها بی توجه است و بر آنها ظلم می کند.
انجنیر لطف الله همچنین در مورد نگرانی هایی که در زمینه آینده این قیام ها در سطح دولت و افکار عمومی مطرح شده و نحوه ظهور این جریان را با ظهور طالبان در سپین بولدک قندهار مقایسه می کند، می گوید:"بله، در پارلمان هم سروصداهایی بلند شد که مبادا دوباره دردسری برای دولت ایجاد شود... ما هم نمی خواهیم که یک تنظیم یا گروه دیگر به وجود بیاید که مخالف دولت باشد، به همین لحاظ ما از دولت، خواستار کمک شدیم؛ تا به آزادی دست پیدا کنیم و دولت هم از ما حمایت می کند".
او در مورد تفاوت قیام کننده ها با نیروهای پولیس محلی می گوید که آنها هردو در یک جهت قرار دارند و هردو از سوی دولت، حمایت می شوند؛ بنابراین تفاوتی میان آنان وجود ندارد.
فرمانده قیام کنندگان همچنین در مورد نگرانی هایی که در زمینه نفوذ طالبان در صفوف آنان وجود دارد می گوید که طالبان، گروهی است که از حمایت مستقیم پاکستان برخوردار است و در آنجا آموزش می بیند؛ اما نیروهای قیام کننده از آموزش های حرفه ای برخوردار نیستند؛ بنابراین، بعضی اوقات، احتمال نفوذ آنها وجود دارد و تلفاتی نیز بر قیام کننده ها تحمیل شده است.
به گفته وی، در میان افراد کشته شده طالبان، اتباع خارجی نیز وجود دارند که اغلب آنها از وزیرستان و پنجاب پاکستان و همچنین شهروندان چچنی و عرب می باشند.
او در ادامه، به دستاوردهای این قیام اشاره کرد و گفت که هم اکنون ۳۷۲ قریه تحت کنترل آنان است و آنها تاکنون ۲۲۰ نفر از اعضای طالبان را کشته اند، ۷۷ نفر را دستگیر کرده اند که ۲۷ نفر شان از ایالت پنجاب پاکستان هستند و ۵۰ تن شان داخلی اند.
در مقابل، وی می گوید که تاکنون ۸۰ نفر از قیام کنندگان نیز کشته شده اند.
در عرصه بازگشایی مکاتب و امور بازسازی نیز انجنیر لطف الله می گوید که در سایه امنیت ناشی از قیام ها، تاکنون ۳۸ مکتب شامل ۸ لیسه و ۳۰ مکتب ابتدایی بازگشایی شده، ۳۶۰۰۰ دانش آموز به مکتب می روند، پروژه های همبستگی ملی در ۴۰ روستا جریان دارد، کار ساخت ۲۷ کیلومتر سرک به هزینه ۲۱ میلیون دالر با کمک آیساف آغاز شده است.
این قیام ها، همچنان جریان دارد.
