در حالی که رسانه ها از توافق دو دولت افغانستان و پاکستان مبنی بر بستن پیمان استراتژیک خبر می دهند، پارلمان کشور، رییس جمهور را از بستن هر گونه پیمانی با پاکستان برحذر می دارد. در جلسه روز دوشنبه مجلس نمایندگان، بیشتر نمایندگان از جمله رییس مجلس، با انتقاد شدید از پاکستان، به رییس جمهور کشور گوشزد کردند تا از امضای هر گونه پیمان با آن کشور، پرهیز نماید.
"وکلای مجلس، اکثریت مشکلات کشور در سه دهۀ اخیر را ناشی از مداخلات پاکستان خوانده، تأکید کردند که حملات راکتی پیهم از خاک پاکستان علیه مناطق سرحدی کشور از جمله ولایت کنر، نشاندهندۀ سیاست خصمانۀ آن کشور علیه افغانستان می باشد.
یکی از نمایندگان با اشاره به تصویب پیمان استراتژیک افغانستان و امریکا می گوید: اگر جنگی در منطقه آغاز شود، مردم علت آنرا از آدرس ما می دانند، در حالی که ما( نمایندگان) به قول معروف " گرگ دهن آلوده و یوسف ندریده" هستیم! این کاری است که نه ما صلاحیت آنرا داریم و نه دولت در این رابطه با ما مشورت می کند(اشاره به انعقاد پیمان استراتژیک می باشد) و در آخر فقط با یک امضاء، سند قانونی از ما می گیرند!
پدرام بابیان اینکه امضای پیمان استراتژیک با امریکا یک کاری ناسنجیده می باشد یادآور شد: امریکا برای سلطه گری به افغانستان آمده و پیش از این نیز در هر مملکت که پا نهاده، اگر به نفع خودش نبوده آنجا را به نحوی دچار معضلات گوناگون ساخته است. ایران وقتی خواست نفت خود را ملی بسازد، دولت آنرا با سقوط مواجه کرد به همین طور نیکاراگوا را که یک کشور کاملا دموکراتیک بود، سقوط داد، به خاطر اینکه تابع امریکا نشد.
پدرام تصریح کرد که ما در یک مرز بسیار حساس " خیانت و خدمت" قرار داریم، پس کاری صورت نگیرد که بدون کدام سودی، خاین ملی حساب شویم. به باور بسیاری از وکلاء، در شرایطی که پاکستان همواره در صدد ایجاد نا امنی در افغانستان بوده و لانه های تروریستی را در خود می پروراند، امضای پیمان استراتیژیک افغانستان با پاکستان هیچ نوع کمکی برای تأمین امنیت افغانستان نخواهد کرد."
البته در مخالفت با پیمان استراتژیک با پاکستان، بسیاری از آگاهان و ملت افغانستان، با نمایندگان مجلس همصدا هستند و در واقع همه از جمله خود پاکستانی ها هم می دانند که امضای یک چنین پیمانی صرفا جنبه نمایشی و تشریفاتی داشته و هیچ دردی از دولت و ملت افغانستان را دوا نخواهد کرد.
پاکستان در همین لحظه ای که دم از دوستی و انعقاد پیمان راهبردی با افغانستان می زند، ارتش متعدی و متجاوز آن، برخی از ولایات جنوبی کشور ما را زیر آتش راکت و توپخانه سنگین خویش قرار داده است و در همین دو سه روز اخیر نیز از ساکنان ولایت ننگرهار خواسته است تا جهت زنده ماندن، این ولایت را ترک کنند!
پس با این حساب، سران پاکستان، جز برای تبلیغات و تشریفات و عقب نماندن از قافله بستن پیمان های سست و بی حاصل با افغانستان، چه منظور دیگری را می توانند دنبال کنند؟! سیاست یکی به نعل و یکی به میخ مقامات پاکستانی خیلی وقت است که در منطقه و افغانستان ادامه دارد و تا کنون نیز با بهره وری از همین سیاست مزورانه و منافقانه توانسته اند بهره های فراوان اقتصادی، نظامی و سیاسی از عرصه افغانستان ببرند.
به نظر می رسد دولتمردان پاکستانی از پیش کشیدن نقشه ی پیمان راهبردی با افغانستان، به دو منظور و هدف نظر دارند: نخست آنکه با بستن پیمان نمایشی راهبردی با افغانستان، ذهن ها را به این سمت و سو سوق بدهند که آنان دوست و شریک استراتژیک دولت و مردم افغانستان اند و در ثانی و با استفاده از همین دام پهن شده ی پیمان و در سایه سکوت و آرامش کاذب ناشی از آن، به تحت فشار قرار دادن دولت و ملت افغانستان و البته با حملات راکتی و توپخانه ای اردوی خویش، همت خواهند گذاشت تا بدین وسیله دولت و ملت افغانستان را از طرح و درخواست ادعای ارضی نسبت به قضیه "خط دیورند" باز دارند.
البته در کنار قضیه دیورند که از مسلمات حقوق دولت و ملت افغانستان است، شرارت های راکتی همسایه جنوبی ما علت دیگر نیز دارد و آن تحت فشار قرار دادن دولت و مردم افغانستان نسبت به عدم ادعای "حق آبه" نسبت به رودخانه مهم و سوق الجیشی کنر است که پاکستان بیم آن را دارد که مبادا دولت افغانستان براساس حق مسلم خویش، این آب فراوان و رایگان را بر روی آنان ببندد.
با تمام این حقایق، پرسشی که به ذهن هر افغان ممکن است خطور کند و تعجب او را برانگیزد، آن است که با وجود آنکه دولتمردان ما از قصد و نیت پاکستانی ها و دولت های دیگری که با افغانستان پیمان های راهبردی امضا کرده اند، اطلاع دارند، اما باز چرا به بستن این گونه پیمان های بی حاصل و سست، دل خوش می کنند؟!
در پاسخ به این گونه پرسش ها باید گفت که دولت افغانستان اولا امیدوار است که این پیمان ها حاصلی برای دوام و بقای دولت و حاکمیت آن به خصوص پس از سال 2014 داشته باشد.
در ثانی، دولت افغانستان، راه و چاره ای جز دل خوش کردن به همین پیمان ها ندارد؛ چرا که به نظر می رسد این آخرین تلاش های دولت کنونی برای حفظ اقتدار و حاکمیتش به خصوص در بعد از 2014 میلادی به حساب می آید؛ 2014 ای که معلوم نیست آبستن چه حوادثی خواهد بود و اینکه آیا دولت با این ادوات و تجهیزات در دست داشته و با این اردو و ارتش تقریباً نامطئن و کم انگیزه، آیا خواهد توانست در برابر شرارت های قدرت اتمی پاکستان و عوامل استخباراتی و نظامی آن چون مخالفان سرسخت دولت، پایداری و مقاومت کند؟ گذر زمان، تنها گزینه ای است که بدین پرسش مشکل، پاسخ خواهد داد.
نویسنده: سید فاضل محجوب
"وکلای مجلس، اکثریت مشکلات کشور در سه دهۀ اخیر را ناشی از مداخلات پاکستان خوانده، تأکید کردند که حملات راکتی پیهم از خاک پاکستان علیه مناطق سرحدی کشور از جمله ولایت کنر، نشاندهندۀ سیاست خصمانۀ آن کشور علیه افغانستان می باشد.
یکی از نمایندگان با اشاره به تصویب پیمان استراتژیک افغانستان و امریکا می گوید: اگر جنگی در منطقه آغاز شود، مردم علت آنرا از آدرس ما می دانند، در حالی که ما( نمایندگان) به قول معروف " گرگ دهن آلوده و یوسف ندریده" هستیم! این کاری است که نه ما صلاحیت آنرا داریم و نه دولت در این رابطه با ما مشورت می کند(اشاره به انعقاد پیمان استراتژیک می باشد) و در آخر فقط با یک امضاء، سند قانونی از ما می گیرند!
پدرام بابیان اینکه امضای پیمان استراتژیک با امریکا یک کاری ناسنجیده می باشد یادآور شد: امریکا برای سلطه گری به افغانستان آمده و پیش از این نیز در هر مملکت که پا نهاده، اگر به نفع خودش نبوده آنجا را به نحوی دچار معضلات گوناگون ساخته است. ایران وقتی خواست نفت خود را ملی بسازد، دولت آنرا با سقوط مواجه کرد به همین طور نیکاراگوا را که یک کشور کاملا دموکراتیک بود، سقوط داد، به خاطر اینکه تابع امریکا نشد.
پدرام تصریح کرد که ما در یک مرز بسیار حساس " خیانت و خدمت" قرار داریم، پس کاری صورت نگیرد که بدون کدام سودی، خاین ملی حساب شویم. به باور بسیاری از وکلاء، در شرایطی که پاکستان همواره در صدد ایجاد نا امنی در افغانستان بوده و لانه های تروریستی را در خود می پروراند، امضای پیمان استراتیژیک افغانستان با پاکستان هیچ نوع کمکی برای تأمین امنیت افغانستان نخواهد کرد."
البته در مخالفت با پیمان استراتژیک با پاکستان، بسیاری از آگاهان و ملت افغانستان، با نمایندگان مجلس همصدا هستند و در واقع همه از جمله خود پاکستانی ها هم می دانند که امضای یک چنین پیمانی صرفا جنبه نمایشی و تشریفاتی داشته و هیچ دردی از دولت و ملت افغانستان را دوا نخواهد کرد.
پاکستان در همین لحظه ای که دم از دوستی و انعقاد پیمان راهبردی با افغانستان می زند، ارتش متعدی و متجاوز آن، برخی از ولایات جنوبی کشور ما را زیر آتش راکت و توپخانه سنگین خویش قرار داده است و در همین دو سه روز اخیر نیز از ساکنان ولایت ننگرهار خواسته است تا جهت زنده ماندن، این ولایت را ترک کنند!
پس با این حساب، سران پاکستان، جز برای تبلیغات و تشریفات و عقب نماندن از قافله بستن پیمان های سست و بی حاصل با افغانستان، چه منظور دیگری را می توانند دنبال کنند؟! سیاست یکی به نعل و یکی به میخ مقامات پاکستانی خیلی وقت است که در منطقه و افغانستان ادامه دارد و تا کنون نیز با بهره وری از همین سیاست مزورانه و منافقانه توانسته اند بهره های فراوان اقتصادی، نظامی و سیاسی از عرصه افغانستان ببرند.
به نظر می رسد دولتمردان پاکستانی از پیش کشیدن نقشه ی پیمان راهبردی با افغانستان، به دو منظور و هدف نظر دارند: نخست آنکه با بستن پیمان نمایشی راهبردی با افغانستان، ذهن ها را به این سمت و سو سوق بدهند که آنان دوست و شریک استراتژیک دولت و مردم افغانستان اند و در ثانی و با استفاده از همین دام پهن شده ی پیمان و در سایه سکوت و آرامش کاذب ناشی از آن، به تحت فشار قرار دادن دولت و ملت افغانستان و البته با حملات راکتی و توپخانه ای اردوی خویش، همت خواهند گذاشت تا بدین وسیله دولت و ملت افغانستان را از طرح و درخواست ادعای ارضی نسبت به قضیه "خط دیورند" باز دارند.
البته در کنار قضیه دیورند که از مسلمات حقوق دولت و ملت افغانستان است، شرارت های راکتی همسایه جنوبی ما علت دیگر نیز دارد و آن تحت فشار قرار دادن دولت و مردم افغانستان نسبت به عدم ادعای "حق آبه" نسبت به رودخانه مهم و سوق الجیشی کنر است که پاکستان بیم آن را دارد که مبادا دولت افغانستان براساس حق مسلم خویش، این آب فراوان و رایگان را بر روی آنان ببندد.
با تمام این حقایق، پرسشی که به ذهن هر افغان ممکن است خطور کند و تعجب او را برانگیزد، آن است که با وجود آنکه دولتمردان ما از قصد و نیت پاکستانی ها و دولت های دیگری که با افغانستان پیمان های راهبردی امضا کرده اند، اطلاع دارند، اما باز چرا به بستن این گونه پیمان های بی حاصل و سست، دل خوش می کنند؟!
در پاسخ به این گونه پرسش ها باید گفت که دولت افغانستان اولا امیدوار است که این پیمان ها حاصلی برای دوام و بقای دولت و حاکمیت آن به خصوص پس از سال 2014 داشته باشد.
در ثانی، دولت افغانستان، راه و چاره ای جز دل خوش کردن به همین پیمان ها ندارد؛ چرا که به نظر می رسد این آخرین تلاش های دولت کنونی برای حفظ اقتدار و حاکمیتش به خصوص در بعد از 2014 میلادی به حساب می آید؛ 2014 ای که معلوم نیست آبستن چه حوادثی خواهد بود و اینکه آیا دولت با این ادوات و تجهیزات در دست داشته و با این اردو و ارتش تقریباً نامطئن و کم انگیزه، آیا خواهد توانست در برابر شرارت های قدرت اتمی پاکستان و عوامل استخباراتی و نظامی آن چون مخالفان سرسخت دولت، پایداری و مقاومت کند؟ گذر زمان، تنها گزینه ای است که بدین پرسش مشکل، پاسخ خواهد داد.
نویسنده: سید فاضل محجوب
منبع : خبرگزاری آوا- کابل
