واقعیات چند دهه ای ما بیانگر این نکته بنیادی است که اگر تنگ نظری ها و معیشت اندیشی ها جایگزین عقلانیت و مسئولیت پذیری شود، شیر می تواند اسیر حیله های روباه گردد و سلطان بیشه، به زندانی دست و پا بسته تبدیل گردد؛ این همان داستان حیات سیاسی ما و نکته ای است که از مجموع سخنان رئیس جمهور، در جمع ده‌ها تن از افسران جوان اردوی ملی در اکادمی نظامی کابل، می توان فهمید. ایشان در موضوع پیشرفت ها و آمادگی های نظامی درطی ده سال گذشته، به خصوص آموزش و تجهیز نیروهای امنیتی که مهم‌ترین ماموریت حکومت بوده، سخنان مهمی ایراد کرد و مروری بر گذشته پرفراز و فرود کشور داشت و از آسیب هایی سخن گفت که در چند دهه اخیر به مشکلات پیچیده امروزی انجامید که شاه بیت آن "دسیسه های بیرونی" و بازیگری "خودی ها" در پروژه ویران سازی کشور بود.
رییس‌جمهور به داشتن بهترین نیروی نظامی در گذشته انگشت گذاشت که به سبب سیاست های کشورهای همسایه و ساده لوحی افغان‌ها از هم پاشید. وی از دسیسه هایی که به نابودی انبوه تجهیزات نظامی کشور منجرشد، پرده برداشت؛ «ما داشته‌های خود را از دسیسه بیرونی ولی به دست خود ویران کردیم. تانک، توپ و طیاره ما بین تنظیم‌ها تقسیم شد. آیا ما از آن بدبختی‌های خود آموختیم یا نیاموختیم؟» ایشان در باره اوضاع کنونی، از "غیرت مثال زدنی" مردم ما و با ابراز خوشحالی از "خروج نظامیان خارجی" یاد نمود و تصریح کرد؛ «زود برایید تا من نشان دهم به جهان که من خانه خود را نگاه کرده می‌توانم. ما از خوش‌باوری خود به زانو در آمدیم. غیرت ما در جهان مثال ندارد.» ایشان در باره طالبان هم گفت: «امروز اطمینان کامل دارم این تفنگی که بر شانه طالب است، تفنگ بیرون است و هدف این است که افغانستان صاحب دولت نشود. هدف این است که افغانستان صاحب نظام و اردو نشود و جوان ما تحصیل نکند.» در خاتمه هم به پیمان های استراتژیکی که افغانستان طی سالهای اخیر با دولت های خارجی امضاء کرده و موافقت نامه امنیتی پیش رو با امریکا اشاراتی داشت و گفت: هر امضایی که امروز می‌کنیم عواقبی برای آینده افغانستان دارد و من امروز مسوول هستم که کاری را که می‌کنم، عاقبتش به خیر وطن باشد در تمام ابعاد.»
براین اساس رئیس جمهور در آخر مسئولیت خود، اقدام نیکی مبنی بر بازخوانی عوامل ویرانی و خونبازی ها در کشورداشت و به موضوعات مهمی چون بازیگری طالبان برای بیگانگان، تخریب تجهیزات نظامی کشور با دسیسه خارجی ها و به دست "خودی ها" و در چهارچوب اهداف آنها و استقبال از خروج نظامیان خارجی و توانمندی نیروهای داخلی در تامین امنیت سخن گفت.
اگر چه نمی توان انتظار داشت ایشان همه آنچه را که باید، بیان می کرد و در برخی موارد کنایی سخن نمی گفت؛ او پاره ای از واقعیت موجود را که ریشه در گذشته و حال دارد، بیان کرد اما شاید بخشی از واقعیات به دلیل محدودیت زبان دیپلماتیک و موقعیت رسمی قابل بیان نبود اما آنها هم از عوامل بحران و تداوم آن و خود سری های نظامیان خارجی است که شایسته بود اما به آنها پرداخته نشد.
در اینجا می توان با چند پرسش ساده به آنها اشاره کرد و آن اینکه چه کسی، طالبان را به وجود آورد و اکنون در پشت سر این سناریو چه کشورهایی قرارداردند؟ دیگر اینکه بی تردید تقسیم تسلیحات در میان احزاب و جنگ های داخلی باعث نابودی بخشی از آنها گردید اما بخش عمده ای از آنها تا تصرف کشور توسط کشورهای خارجی وجود داشت اما اکنون کجاست؟ آیا مشکلات موجود سیاسی و امنیتی تنها محصول دست اندازی های همسایه شرور ماست یا ایالات متحده و غرب هم سهمی دارند؟ و نهایتاً اینکه پیمان های متعدد چقدر از دامنه مشکلات ما کاسته و یا اینکه کشورهای عاقد به منظور تحمیل عقد آن، بحران را تداوم نداده است؟
واقعیت این است که ما چون گذشته، اسیر سیاست های حیله گرانه روبهانی هستیم که بحران گذشته و حال و تخریب تجهیزات و وابسته سازی امنیت ما، محصول سیاست های استعماری نظام سلطه و عملکرد غیر مسئولانه و تنگ نظرانه داخلی هاست. همه میدانیم که طالبان داخلی هایی با بافت امریکایی- انگلیسی، عربی و پاکستانی و رفتاری در جهت تحقق سیاست های آنهاست و دسیسه های همان کشورها موجب جنگ های داخلی و تقسیم تجهیزات و تخریب باقی مانده های آن، طی ده سال گذشته گردید.
کارشناسان به خوبی، از ظرافت ها و ظرفیت های پیچیده اقدامات آنها آگاهی دارند و میدانند که با نابود سازی تجهیزات نظامی کشور، حتی در صورت تجهیز با تسلیحات غربی، به دنبال وابسته سازی آنها به خود، همانند ایران قبل از انقلاب اسلامی و کشورهای عربی در حال حاضر است که در صورت عدم تبعیت از آنها، بایک اراده، میلیاردها دالر تسلحیات خریداری شده، به پاره آهن هایی بی خاصیت تبدیل می گردد.
اکنون نیز همان کشورها با دسیسه ها وهجمه های خاموش رسانه ای و راهبرد های موریانه ای و فعالیت های عیان ونهان دیگر در جهت تخریب فرهنگ و ارزشهای دینی این مردم، برای زدودن همان "غیرت مثال زدنی" است که طی ده سال گذشته، حساسیتی در مقابل آنها نشان داده نشده و اقدامات پیشگیرانه ای انجام نگرفت.
باید اذعان کنیم که همان دسیسه چینانی که کشور را در جنگ خانمان سوز داخلی فرو برد، امروز با طراحی و زمینه سازی های خونین به دنبال سند های وابستگی ساز و فراهم آوری سوء استفاده از خاک و تاک کشور، در راستای سیاست های استعماری است. از اینرو، تعهد ملی و مسئولیت وجدانی و تجربه های تلخ تاریخی ایجاب می کند که همه دسیسه ها و دست اندازی ها را مسئولانه ببینیم و طرح نو برای فردای عزتمند در اندازیم.
رییس‌جمهور به داشتن بهترین نیروی نظامی در گذشته انگشت گذاشت که به سبب سیاست های کشورهای همسایه و ساده لوحی افغان‌ها از هم پاشید. وی از دسیسه هایی که به نابودی انبوه تجهیزات نظامی کشور منجرشد، پرده برداشت؛ «ما داشته‌های خود را از دسیسه بیرونی ولی به دست خود ویران کردیم. تانک، توپ و طیاره ما بین تنظیم‌ها تقسیم شد. آیا ما از آن بدبختی‌های خود آموختیم یا نیاموختیم؟» ایشان در باره اوضاع کنونی، از "غیرت مثال زدنی" مردم ما و با ابراز خوشحالی از "خروج نظامیان خارجی" یاد نمود و تصریح کرد؛ «زود برایید تا من نشان دهم به جهان که من خانه خود را نگاه کرده می‌توانم. ما از خوش‌باوری خود به زانو در آمدیم. غیرت ما در جهان مثال ندارد.» ایشان در باره طالبان هم گفت: «امروز اطمینان کامل دارم این تفنگی که بر شانه طالب است، تفنگ بیرون است و هدف این است که افغانستان صاحب دولت نشود. هدف این است که افغانستان صاحب نظام و اردو نشود و جوان ما تحصیل نکند.» در خاتمه هم به پیمان های استراتژیکی که افغانستان طی سالهای اخیر با دولت های خارجی امضاء کرده و موافقت نامه امنیتی پیش رو با امریکا اشاراتی داشت و گفت: هر امضایی که امروز می‌کنیم عواقبی برای آینده افغانستان دارد و من امروز مسوول هستم که کاری را که می‌کنم، عاقبتش به خیر وطن باشد در تمام ابعاد.»
براین اساس رئیس جمهور در آخر مسئولیت خود، اقدام نیکی مبنی بر بازخوانی عوامل ویرانی و خونبازی ها در کشورداشت و به موضوعات مهمی چون بازیگری طالبان برای بیگانگان، تخریب تجهیزات نظامی کشور با دسیسه خارجی ها و به دست "خودی ها" و در چهارچوب اهداف آنها و استقبال از خروج نظامیان خارجی و توانمندی نیروهای داخلی در تامین امنیت سخن گفت.
اگر چه نمی توان انتظار داشت ایشان همه آنچه را که باید، بیان می کرد و در برخی موارد کنایی سخن نمی گفت؛ او پاره ای از واقعیت موجود را که ریشه در گذشته و حال دارد، بیان کرد اما شاید بخشی از واقعیات به دلیل محدودیت زبان دیپلماتیک و موقعیت رسمی قابل بیان نبود اما آنها هم از عوامل بحران و تداوم آن و خود سری های نظامیان خارجی است که شایسته بود اما به آنها پرداخته نشد.
در اینجا می توان با چند پرسش ساده به آنها اشاره کرد و آن اینکه چه کسی، طالبان را به وجود آورد و اکنون در پشت سر این سناریو چه کشورهایی قرارداردند؟ دیگر اینکه بی تردید تقسیم تسلیحات در میان احزاب و جنگ های داخلی باعث نابودی بخشی از آنها گردید اما بخش عمده ای از آنها تا تصرف کشور توسط کشورهای خارجی وجود داشت اما اکنون کجاست؟ آیا مشکلات موجود سیاسی و امنیتی تنها محصول دست اندازی های همسایه شرور ماست یا ایالات متحده و غرب هم سهمی دارند؟ و نهایتاً اینکه پیمان های متعدد چقدر از دامنه مشکلات ما کاسته و یا اینکه کشورهای عاقد به منظور تحمیل عقد آن، بحران را تداوم نداده است؟
واقعیت این است که ما چون گذشته، اسیر سیاست های حیله گرانه روبهانی هستیم که بحران گذشته و حال و تخریب تجهیزات و وابسته سازی امنیت ما، محصول سیاست های استعماری نظام سلطه و عملکرد غیر مسئولانه و تنگ نظرانه داخلی هاست. همه میدانیم که طالبان داخلی هایی با بافت امریکایی- انگلیسی، عربی و پاکستانی و رفتاری در جهت تحقق سیاست های آنهاست و دسیسه های همان کشورها موجب جنگ های داخلی و تقسیم تجهیزات و تخریب باقی مانده های آن، طی ده سال گذشته گردید.
کارشناسان به خوبی، از ظرافت ها و ظرفیت های پیچیده اقدامات آنها آگاهی دارند و میدانند که با نابود سازی تجهیزات نظامی کشور، حتی در صورت تجهیز با تسلیحات غربی، به دنبال وابسته سازی آنها به خود، همانند ایران قبل از انقلاب اسلامی و کشورهای عربی در حال حاضر است که در صورت عدم تبعیت از آنها، بایک اراده، میلیاردها دالر تسلحیات خریداری شده، به پاره آهن هایی بی خاصیت تبدیل می گردد.
اکنون نیز همان کشورها با دسیسه ها وهجمه های خاموش رسانه ای و راهبرد های موریانه ای و فعالیت های عیان ونهان دیگر در جهت تخریب فرهنگ و ارزشهای دینی این مردم، برای زدودن همان "غیرت مثال زدنی" است که طی ده سال گذشته، حساسیتی در مقابل آنها نشان داده نشده و اقدامات پیشگیرانه ای انجام نگرفت.
باید اذعان کنیم که همان دسیسه چینانی که کشور را در جنگ خانمان سوز داخلی فرو برد، امروز با طراحی و زمینه سازی های خونین به دنبال سند های وابستگی ساز و فراهم آوری سوء استفاده از خاک و تاک کشور، در راستای سیاست های استعماری است. از اینرو، تعهد ملی و مسئولیت وجدانی و تجربه های تلخ تاریخی ایجاب می کند که همه دسیسه ها و دست اندازی ها را مسئولانه ببینیم و طرح نو برای فردای عزتمند در اندازیم.
مولف : سیدآقا موسوی نژاد
